Missie San Juan Bautista: Geschiedenis, gebouwen, foto's

Missie San Juan Bautista

In 1797 leidde pater Junipero Serra een rooms-katholieke pelgrimstocht om het christendom naar de wildernis in Californië te brengen. Voor de locatie koos hij en de Franciscanen voor een locatie aan de voet van het Gavilan-gebergte bij de El Camino Real, die ze de San Juan Bautista-missie noemden, naar Johannes de Doper. De site werd gekozen omdat het een "overvloedige oogst aan zielen" beloofde in de San Juan Vallei. In het late voorjaar kwamen de Spaanse korporaal Juan Ballesteros en vijf mannen, en in een maand richtten ze een kapel op, huizen voor zichzelf en de Padres, en een graanschuur.

Pas dertien dagen nadat hij de San José-missie had opgedragen, arriveerde pater Lasuen op 24 juni 1797 voor de formele toewijding van de San Juan Bautista-missie.

Vroege jaren bij San Juan Bautista Mission

De eerste doop in San Juan Bautista was een Indiaas kind van ongeveer tien jaar oud, met korporaal Ballesteros als sponsor. De eerste witte doop was de zoon van de korporaal en de eerste begrafenis in september was voor zijn zoontje.

Vaders Jose Manuel de Martiarena en Pedro Martinez, die toezicht hielden op de bouw, vonden de inheemse bevolking vriendelijk en coöperatief en de San Juan Bautista-missie groeide snel. De eerste zes maanden waren druk en tegen kerstmis bouwden ze een adobe-kerk, een klooster, een graanschuur, kazernes, wachthuizen en adobe-huizen voor de neofieten. Tegen 1800 leefden meer dan 500 Indianen op de San Juan Bautista-missie.

Aardbeving 1800 op de missie San Juan Bautista

Toen San Juan Bautista Mission werd gesticht, wist niemand dat het bovenop de San Andreas-fout lag. Ze leerden echter al snel over de fout en de intermitterende tremoren. In oktober 1798 was het beven zo hevig dat de zendelingen de hele maand buiten bleven slapen. Er waren maar liefst zes tremoren op één dag, enorme scheuren in gebouwen en de grond.

De Fault veroorzaakte verschillende schadelijke aardbevingen tijdens de vroege geschiedenis, maar de San Juan Bautista-missie is nooit verplaatst. De eerste belangrijke aardbeving vond plaats in oktober 1800, waarbij aanzienlijke schade werd aangericht, en een deel van het oorspronkelijke gebouw viel.

San Juan Bautista-missie 1800-1820

De Indiase bevolking bleef groeien en tegen 1803 waren er plannen om een ​​nieuwe kerk te bouwen. Mensen uit de hele provincie werden uitgenodigd voor een uitgebreide ceremonie die de bouw betekende. De nieuwe missiekerk San Juan Bautista werd pas in 1812 voltooid.

In 1808 arriveerde een nieuwe aalmoezenier, pater Arroyo de la Cuesta. Vader Cuesta was energiek en enthousiast en hij overtuigde de bouwers ervan dat een brede kerk met drie beuken hier een ongebruikelijke troef zou zijn. Vanwege de invloed van pater Cuesta was het de grootste kerk in de provincie en de enige structuur in zijn soort die ooit door de Franciscanen in Californië werd gebouwd.

Terwijl de kerk groeide, werd de gemeente waar het voor gepland was geweigerd. In 1805 was de inheemse bevolking 1100, maar in 1812 was deze teruggebracht tot minder dan de helft vanwege dood en desertie. De grote nieuwe ruimte overschaduwde de kleine gemeenten en pater de la Cuesta ommuurd in de twee rijen bogen die de drie beuken van de kerk scheidden.

In 1812 trok pater Tapis het kantoor van Presidente uit en trad toe tot pater de la Cuesta. Leringen voortgezet onder Vader Tapis van 1812 tot 1825.

San Juan Bautista Mission 1820s - 1830s

In 1824 groeide de zendingspopulatie van San Juan Bautista opnieuw, met mensen die naar de Tulare-vallei trokken, mogelijk vanwege agressieve militaire expedities naar de binnengebieden. De bevolking bereikte een piek in 1823, met 641 mannelijke en 607 vrouwelijke inwoners. Tweeëntwintig adobe woningen voor indianen werden gebouwd dat jaar, en er waren rapporten van adobe corrals, een graanschuur, een oven, en weefkamers hersteld met de nieuwe grote beroepsbevolking.

In 1827 diende een rapport in bij de gouverneur vermeld San Juan Bautista missie vee en rancho land, met een opsomming van bedrijven die 6500 stuks vee, 750 paarden, 37 muilezels, schapen omvatten. Er was geen irrigatie, maar de weilanden werden bewaterd door een overloop van de Pajaro-rivier. Ze hebben goed hout van de bergen naar het noordoosten. De bronnen van het Gavilan-gebergte liepen om de tuinen, de wijngaard en het maïsveld te irrigeren.

In 1833 namen Zacatecan Franciscanen uit Mexico het over.

Geschiedenis van de missie San Juan Bautista: 1827 tot heden

secularisatie

De Zacatecan-periode duurde een korte twee jaar. Nadat Mexico zijn onafhankelijkheid van Spanje won, kon het het zich niet veroorloven om de missies draaiende te houden zoals Spanje had gedaan, en in 1834 besloot Mexico om het systeem te beëindigen en alle gebieden te verkopen. In 1835, onder de secularisatiewet, werd de San Juan Bautista Mission gereduceerd tot een curacy van de tweede klasse, onder een burgerlijk beheerder, en zijn activa verkocht.

De geschiedenis na de secularisatie is gelukkiger dan bij sommige van de andere missies. De mensen bleven de kerk steunen en de diensten werden hier zonder onderbreking gehouden.

Na de secularisatie werd San Juan Bautista een pueblo. Het zendingsgebied werd in 1845 geïnventariseerd door de broer van Pio Pico, Andres, die op een parochiekantoor van 16 kamers maakte van adobe met baksteentegels en ingepakte kleivloeren en pannendaken. De tuin ten noorden van het complex en een boomgaard van 875 fruitbomen werden omringd door een muur die was opgebouwd uit oude runderbotten. De verlaten wijngaard had nog steeds 1200 wijnstokken. Totaal land bestond op dat moment uit 7.500 vierkante varas. Een kleine nederzetting van blanken groeide op in de pueblo, en er waren ongeveer 50 inwoners in de stad San Juan aan het einde van 1839.

Bijna 30 jaar na de secularisatie werden de missies teruggebracht naar de katholieke kerk. Toen de titel in de kerk werd hersteld, bestond het land uit 55.13 hectare.

San Juan Bautista-missie in de 20e eeuw

Tegenwoordig zijn er moderne gebouwen aan de achterkant van de tuin.De oude kloostervleugel, met zijn bogen tegenover het enige overgebleven Spaanse plein in Californië, herbergt een museum. Verborgen stalen balken geven bescherming tegen aardbevingen, de belmuur is voltooid en de zijbeuken zijn hersteld. Kerkdiensten worden nog steeds elke week gehouden.

San Juan Bautista Mission is te zien in de film van Alfred Hitchcock Duizeligheid . Fans van de film kunnen opmerken dat de klokkentoren, die te zien is in twee dramatische scènes in de film, niet bestaat.

Mission San Juan Bautista Cattle Brand

De Mission San Juan Bautista-foto hierboven toont het veemarkt. Het was afkomstig van monsters die te zien waren in Mission San Francisco Solano en Mission San Antonio. Het is een van de verschillende missiemerken die de letter "A" in verschillende vormen bevatten, maar we hebben de oorsprong ervan niet kunnen achterhalen.

Missie San Juan Bautista Lay-out, plattegrond, gebouwen en terrein

De bouw van het huidige gebouw begon in juni 1803 en de voltooide kerk werd op 23 juni 1812 ingewijd. In 1818 werd Thomas Doak, een Amerikaanse matroos die werkte voor kost en inwoning, ingehuurd om de kleurrijke retabel met de zes beelden te schilderen. de voorkant van de kerk. Sommigen zeggen dat Doak de eerste Amerikaanse staatsburger was die zich in het Spaanse Californië vestigde. De altaarstandbeelden, faux-marmer geschilderde muurdecoratie, grote doopvont in zandsteen, zijn allemaal origineel.

San Juan Bautista is de grootste missiekerk in Californië op 188 voet lang, 72 voet breed en 40 voet hoog. Het is gemaakt van adobe baksteen drie meter dik, met een rood pannendak en vloer. De muren zijn drie voet dik met cement steun, en het klooster is 230 voet lang.

Het oorspronkelijke kerkontwerp van pater Cuesta vroeg om drie gangpaden en een capaciteit van meer dan 1.000. Het plan werd echter tijdens de bouw gewijzigd, hetzij vanwege zorgen over aardbevingen, hetzij omdat de afnemende Indiase bevolking niet zo'n groot gebouw nodig had.

Net binnen de massief gebeeldhouwde toegangsdeuren, op de oude rode tegelvloer zie je 180-jaar oude dierenpootafdrukken, waarschijnlijk achtergelaten door enkele zwervende huisdieren voordat de tegels droog waren. Zoek naar de kattendeur in een van de zijdeuren, overgebleven uit een tijd dat katten muizen weg hielden.

In 1906 trof een aardbeving San Juan Bautista. Het verwoestte de zijmuren van de kerk en sommige van de bijgebouwen. Na de aardbeving werd de missie herbouwd en versterkt met beton. De Hearst Foundation betaalde voor een restauratie in 1949.

Oorspronkelijk hingen klokken aan een houten dwarsbalk op de binnenplaats en de kerk had geen klokkentoren. Een houten toren werd toegevoegd in 1860s, en het werd later in beton gedupliceerd. De toren maakte het gemakkelijk om de kerkklokken comfortabel in elk weer te luiden, maar het werd verwijderd in de vroege jaren 1950. In 1976 werd een campanario, of klokmuur, gebouwd (of mogelijk herbouwd) in de stijl van de andere missies. Aanvankelijk hingen er negen klokken buiten de kerk, maar er zijn er nog maar drie overgebleven.

Missie San Juan Bautista Barrel orgel

Het krukbediende Engelse draaiorgel is een bron van vele verhalen en legendes. Het kwam zijn weg hierheen uit Monterey ergens in de late jaren 1820. Het werd waarschijnlijk aan pater Lasuen gegeven door de Britse ontdekkingsreiziger Vancouver. Het orgel werd gebouwd in Londen en is meer dan 5 voet lang, twee voet breed en 18 centimeter diep. Binnen zijn 17 houten pijpen en 29 metalen pijpen die klinken wanneer de krukas wordt gedraaid. Sommige legenden groeiden rond dit orgel, waarvan er één het ongebruikelijke krachten gaf en het met de oprichting van de missie verbond.

Het orgel is echter vreemd in een kerk. Er wordt gerapporteerd dat de nummers "Go to the Devil, Spanish Waltz, College Hornpipe, and Lady Campbell's Reel" bevatten, beter bekend onder luidruchtige matrozen dan vrome vaders.

Het meest interessante verhaal over het draaiorgel is te vinden in Sunset Magazine's The California Missions: A Pictorial History : "Van de vele verhalen over dit draaiorgel toont een van de beste zijn bijna hypnotiserende macht over de kinderlijke wilden. Een stam van strijdende Tulare-indianen wierp zich op een dag neer op de missie en de neofieten liepen dekking.

Gelukkig hield de padre zijn verstand. Hij haalde het handorgel uit en begon te zwengelen. De neofieten raakten aan en begonnen te zingen met de muziek op de top van hun stemmen, met als gevolg dat hun vijanden zo in trance waren dat ze hun wapens neerlegden en meer muziek eisten, en zelfs vroegen te blijven zodat ze er de hele tijd van konden genieten ."