Zeilen in Turkije met G Adventures - Reisverslag

Reisverslag van Catamaran Voyage van Fethiye naar Bodrum

De reizen van de G Adventures "Zeilen Turkije" beginnen in Fethiye of Bodrum. Onze cruise is begonnen in Fethiye, dus vloog ik naar de regionale luchthaven van Dalaman, ongeveer 35-40 mijl van de haven in Fethiye. Hoewel er bussen rijden tussen de luchthaven en de vele stadjes langs de zeekust, was ik moe na een lange nacht en dag vliegen vanuit Noord-Amerika, dus ik nam net een taxi (ongeveer $ 75) naar mijn hotel in Fethiye, het exclusieve boetiekhotel. . Ik kwam rond 19:30 aan, checkte in, en maakte een wandeling door de stad en een licht avondmaal langs de waterkant. Dit hotel is een goede optie, omdat het op loopafstand van het jachthavencafé ligt waar onze G Adventures-groep de volgende middag ontmoette.

Fethiye was de eerste van vele schilderachtige badplaatsen die we op deze reis bezochten. Het was schoon en de mensen waren vriendelijk en behulpzaam voor toeristen. De volgende dag hield ik ervan om door het voetgangersgebied te wandelen en een aantal winkels te verkennen. De verkopers waren lang niet zo agressief als die ik elders in Turkije heb ervaren. Het kan de zomerhitte zijn; het maakt iedereen meer ontspannen en ontspannen.

Iets voor 17 uur verzamelde ik mijn tas van het hotel en liep over de korte afstand naar het ontmoetingspunt. Mijn zeilavontuur was om te beginnen!

Diamond Sea Catamaran

Ons G Adventures-informatiepakket gaf de groep opdracht om om 17.00 uur in een café in de jachthaven te vergaderen. We hebben geluk gehad. Onze groep was divers in tijden en achtergronden, maar met respect voor elkaar, onze schipper en de boot.

Tijdens onze eerste ontmoeting schetste Scott kort waar we zouden varen. Onze cruise was de achtste die hij dit jaar heeft gedaan, en elk had een andere route en ervaringen voor zijn gasten. G Adventures geeft hem de flexibiliteit om de activiteiten en havens aan te passen aan het weer en de belangen van degenen aan boord.

We gingen om ongeveer 6 uur 's middags aan boord van de Diamond Sea-catamaran en hadden een korte rondleiding om te leren werken op het toilet, het fornuis, de koelkast, de douche, enz. We hielpen allemaal bij het koken, schoonmaken en zeilen. Scott had vooral onze hulp nodig bij het aanmeren of verankeren van de boot, dus we leerden om de lijnen, bumpers en anker te hanteren. Hij deed het grootste deel van de schoonmaak, hoewel we allemaal naar binnen gooiden om de afwas te doen.

Elke persoon droeg 75 euro of 200 Turkse lire bij aan een kitten en we brachten het naar Fethiye naar de plaatselijke supermarkt om water en voedsel te kopen voor ontbijt, lunch en snacks. Ieder van ons kocht onze eigen alcohol en speciale voedingsmiddelen of drankjes die niemand anders wilde. Ik kocht wat Turks bier, twee flessen witte wijn en wat cola light omdat ik de enige was die het dronk.

We keerden terug naar de boot en pakten de boodschappen uit voordat we gingen dineren bij een lokaal Turks restaurant genaamd Pasa Kebab, waar Scott een reservering had gemaakt. Het was heel goed. Ik had de specialiteit van het huis, dat kebab-rundvlees was in een licht gebak bedekt met gesmolten kaas. Lekker, maar rijk.

Terug naar de boot om 22:30 uur liepen we allemaal naar het badhuis om te douchen. Het lag aan het dok van de jachthaven - een soort die je zou vinden op een camping. De temperatuur was nog steeds erg warm, dus ik zweette weer tegen de tijd dat ik terugging naar de boot. De volgende dag zouden we naar Gocek varen.

Gocek, Turkije

De Diamond Sea verliet Fethiye rond 10.00 uur en we voeren richting Gocek. We kwamen langs een eiland waar ze de James Bond-film 'Sky Fall' filmden, en toen hief Scott de zeilen op. We hadden een mooie overtocht naar de Gocek-pas. Scott zei dat we ongeveer 8 knopen aflegden (de motor duwt de boot slechts 6 knopen). Het briesje was fris en de zee was schitterend blauw. Ik kan geen beter begin van ons zeilavontuur bedenken.

We passeerden de smalle Gocek-pas die een eiland van het vasteland scheidde. Tegen 12:30 waren we voor anker in Fathom Bay. Fahad bood aan om aan land te zwemmen en de boot te binden aan een ijzeren staaf aan de kust, dus deed hij waterschoenen en handschoenen aan en dook in met een touw. Ik gaf hem het touw en hij klom op de scherpe rotsen om de boot te binden voordat hij terugzwom naar de Diamantzee.

Kort na het ankeren zaten we allemaal in het water. De eerste keer dat ik cool was sinds ik in Turkije belandde! We genoten van het zien van alle grotten in de kliffen en de geiten aan de kust.

Na een tijdje zwemmen, hadden we een pot luck lunch - Griekse salade, kaas, crackers, olijven, brood, druivenbladeren gewikkeld rond rijst, salami, enz. Heerlijk, en de frisse lucht en zwemmen maakte ons allemaal vies.

Na de lunch gingen we weer zwemmen - te warm om nog iets te doen. Daarna, na het douchen met vers water, rustten we allemaal of lazen we. Scott zei dat we rond 17.00 uur naar de stad Gocek zouden varen. Terwijl iedereen aan het rusten was, aan het lezen was, aan het kletsen was, greep Scott plotseling zijn schelp (toepasselijk de bijnaam de Honky Conch) en blies hij luid, wat moeilijker is dan je zou denken. We verzamelden zich snel op het achterdek om te zien dat hij de ijsboot opbelde. Het gebied rond Gocek heeft veel plezierboten, en deze man gaat rond in een kleine boot met een vriezer aan boord van het verkopen van ijs. We moesten ongeveer $ 4 betalen voor een Magnum-bar, (8 TL) maar het was het waard. Niet lang daarna arriveerde de Market Boat en we kochten wat fruit en saladefixes uit de pot. Geweldige ondernemersideeën! We hebben echt een idee van hoe het leven is om op een boot te leven.

De Diamond Sea verhuisde in de late namiddag naar een ankerplaats in de haven van Gocek, en we gingen aan wal om ongeveer 18.00 uur. Scott the Skipper had dinerreserveringen gemaakt om 8 uur in het "West Restaurant" aan de waterkant, dus we hadden een paar uur om dit schilderachtige kleine Turkse stadje te verkennen. Gocek ligt aan de voet van een grote berg met een steile klif. Heel pittoresk. De haven was vol met zeilboten en jachten, maar de stad leek het niet al te druk.

Het is zeker een stad gericht op toerisme, maar de meeste winkels leken hetzelfde toeristenmateriaal te verkopen - souvenirs, strandkleding, tapijten, enz. Nadat we rondliepen, verzamelden we ons in het restaurant en we maakten allemaal gebruik van de gratis WiFi tijdens het wachten op onze maaltijd. Dit was een mediterraan restaurant en ik had een heerlijke gegrilde zeebaars voor het diner.

Alle wijndrinkers leerden snel dat het drinken van wijn in een Turks restaurant belachelijk duur is. Hoewel bier goedkoop is, heeft wijn een luxebelasting bij aankoop in een restaurant, wat betekende dat een glas wijn ongeveer dezelfde prijzen had als een fles in een van de supermarkten. Dus dronken we meestal bier en water voor het avondeten en hadden onze wijn op de boot.

We gebruikten de kleine smeerwortel om ongeveer 11 uur 's avonds terug te keren naar de boot. De zeven van ons passen er amper in! We zaten rond de tafel, opende een fles wijn en bespraken verschillende onderwerpen, elk met een ander gezichtspunt. Leuk einde van een leuke dag.

Dalyan, Turkije

Scott hief het anker om 07.30 uur de volgende ochtend op en we reden langzaam Gocek uit. Ik was de tweede uit een hut. We zeilden veel van de tijd toen we naar een baai aan de monding van de rivier de Dalyan verhuisden.

De boot verankerde net voor de lunch in de kleine haven en we aten, zwommen en relaxten tot 3 uur 's middags toen we werden opgepikt door twee mannen die een gemotoriseerde rivierboot bestuurden voor een tocht over de rivier. Leuke dagtocht. De zes van ons hadden de hele boot voor onszelf, en het kost 72 TL per persoon. Blij dat iedereen meeging om de kosten laag te houden. De boot was overdekt en had aan weerszijden kussens, dus hij had er ongeveer 40 kunnen vasthouden. Het was ongeveer 30 minuten rijden in glooiende zeeën vanwaar we aan boord gingen van de rustige Diamond Sea-ankerplaats naar de riviermonding. De golven beukten op het 4 kilometer lange, gebogen Iztuzu-zandstrand aan de monding van de rivier en de haven rolde, dus ik kan zien waarom Scott een rustigere plek koos om te ankeren.

We zagen ongeveer 50 identieke rivierboten, hetzij aangemeerd of varen op de rivier. De bestuurder en gids spraken alleen zo-zo Engels, maar we kwamen voorbij. (Hun Engels was veel beter dan onze Turkse.) We zagen twee grote rondvaartboten verankerd off het zandstrand aan de monding van de rivier. Elk moet elk meer dan 200 mensen hebben. De gidsen zeiden dat ze ongeveer 1.000 mensen per dag uit het nabijgelegen Marmaris meenemen.

Slechtwatervolkeschildpadden komen aan land op dit zandstrand om eieren te leggen net als op Jekyll Island in Georgia. Ze worden beschermd door de Turkse regering en niemand stoort de eieren of eet schildpaddenvlees. We hadden de kans om te zwemmen op het strand, maar het was erg druk, en we besloten allemaal dat we liever vanaf de Diamond Sea zouden zwemmen. Ze koken en verkopen ook blauwe krabben op het strand, die we konden bestellen en ophalen bij de terugkeer. Maar Scott was aan het eten voor ons, dus we zijn geslaagd.

De rivier is erg smal (ik kon eroverheen zwemmen), en omzoomd met moerassen gevuld met gras, net als de kust van Georgia. De boten paradeerden de rivier op en we konden alleen de toppen van de canvas overkappingen en de Turkse vlaggen van die weg zien die vooruit waren sinds het moerasgras hoog was.

De rivier wiegde heen en weer, en het was ongeveer 4:30 voordat we bij de eerste halte aankwamen waar we konden lopen om de oude stad Caunus te zien (ook gespeld als Kaunos), wat een belangrijke stad was in Caria en Lycia voor de rivier slib opgevuld de haven (een beetje zoals in Efeze). Volgens een bord op de weg bij het dok was de weg naar de stad ongeveer anderhalve kilometer. Bij het verlaten van de boot komt de weg al snel uit bij een splitsing - links is Caunus en rechts een begraafplaats en een beter zicht op de rotsgraven boven de klif.

We besloten eerst te lopen en naar de graven te kijken, wat een vergissing was. Dit was verder en we verspilden tijd omdat we niet erg dicht bij hen konden komen. Foto's van verder de rivier waren net zo goed. Deze graven deden me een beetje aan Petra denken, maar de rotsachtige kliffen waren grijs, bruin, bruin en zwart in plaats van rood. De graven dateren uit de 4e eeuw voor Christus. Eén set graven op een heuvel is een Lycische koning, zijn koningin en hun vier kinderen. Een andere reeks graven op een aangrenzende heuvel zijn andere royals en VIP's.

We verlieten de graven en liepen terug naar Caunus. Het einde van deze weg was heuvelopwaarts en rotsachtig. De stad kostte 10 TL om binnen te komen, maar hoewel het ongeveer 5:15 was, en we hadden maar een korte tijd om te bezoeken, betaalden we en gingen we naar binnen. Het lijkt veel op andere oude Griekse en Romeinse ruïnes, met een groot theater, agora, fontein en andere gebouwen. Het uitzicht vanaf de site van de rivier beneden en wat overblijfselen van de oude haven was heel mooi en de prijs waard.

Terug op de rivierboot reden we verder de rivier de Dalyan op, langs het kleine stadje Dalyan, dat een prachtig uitzicht had op de graven aan de overkant van de rivier. Onze volgende stop was bij de modderbaden, waar we onze zwemkleding aantrokken en in de warme modderige baden kwamen. Ze waren niet zo leuk als de Blue Lagoon in IJsland of de Baldi-warmwaterbronnen van Costa Rica, maar een leuke manier om te ontspannen na een wandeling. De zwavelgeurde modder was een ziekelijk grijze vlek en we smeerden het op onze gezichten en lichamen voordat we naar de buitendouches gingen om af te spoelen. Daarna dobberden we rond in het zwembad met minerale bronnen, dat nog warmer was, voordat we opnieuw douchten en ons opnieuw aankleden. Scott had gedacht dat ze binnenshuis een bui hadden, maar dat deden ze niet (of als ze dat wel deden, we konden ze niet vinden). Dus we hadden shampoo en zeep genomen, maar konden het niet gebruiken.

We stopten kort in de stad Dalyan voor een koud efes-bier en wat hapjes. Sarah liep weg om een ​​koelkastmagneet te vinden en wat te verkennen. We waren ongerust toen ze zo lang weg was, maar het bleek dat ze op een motorfiets had gereden met de twee gidsen van onze rivierboot om wat benzine te kopen. Moedige meid!

Het was ongeveer 21:15 uur en donker tegen de tijd dat we terug waren in de Diamond Sea. Scott had in sommige kolen gebakken aardappelen en uien aan de wal gekookt. Hij had gepland dat we aan de wal een groot kampvuur zouden hebben, maar een van de plaatselijke rivierbootmannen liet hem het doven en vertelde hem dat strandbranden in dat gebied niet waren toegestaan. Scott wilde niet ruzie maken, maar hij liet het vuur wel uitsterven en kookte de aardappelen en uien in de kolen voordat hij het met water blies. Helaas had hij tijd verspild met het verzamelen van een stelletje drijfhout voor ons vreugdevuur. Hij heeft ook een Griekse salade en een tonijnsalade gerepareerd om mee te gaan met de hete aardappelen en uien. Lekker eten en nog een gedenkwaardige dag. In bed door kort na middernacht.

Marmaris, Turkije

We hadden de volgende ochtend een late start - rond 930 uur - en we hadden allemaal tijd om een ​​tijdje te gaan zwemmen en ontbijten voordat we de Diamond Sea ontkoppelden (Scott had het dichter bij de bank gebracht in afwachting van onze strandbarbecue die gebeurde niet) en trok het anker omhoog.

We brachten de ochtend door met het varen over de korte afstand naar de stad Marmaris, die groter is dan Fethiye. We hadden "luxe" daar, aanmeren in plaats van verankeren en water en elektriciteit kunnen aansluiten. We kunnen ook in de faciliteiten voor watersporters zwemmen / douchen. Na twee hele dagen (eco) water bezuinigd te hebben, voelde een zeer lange douche geweldig. Deze zeilreis herinnerde me soms aan onze oude kampeerdagen - geen airconditioning, geen goed verblijf en naar het badhuis lopen.

Het passerende landschap in dit deel van de wereld is spectaculair - schitterende blauwe zee, torenhoge rotsachtige heuvels, lage bergen en verkoelende zeebriesjes. En het zeilen was zo stil in vergelijking met het zijn op een gemotoriseerde boot.

De Diamond Sea lag verankerd in een rustige haven bij Marmaris, dus sommigen van ons konden meedoen met de watersport. Scott had het telefoonnummer van de lokale motorbootbestuurders, dus toen een deel van onze bende (de drie jongste) besloot om een ​​ritje te maken op een opblaasbare sofa-achtige binnenband, kwam de motorboot en waren ze met z'n vieren ( Scott ging met hen mee). Ik was blij dat ik geslaagd was, omdat ze echt een beuk hadden gepleegd, plus moest stevig vasthouden omdat er geen veiligheidsgordels waren. Ik had het vreselijk gevonden om te worden afgeworpen met de snelheid waarmee ze gingen. Ik denk dat de rit van 10 minuten 30 TL was (ongeveer $ 15). Ze waren ook in de verleiding om de parasailing te proberen, maar besloten dat het er eng uitzag, plus minstens 200 TL per persoon.

We hebben meer gezwommen terwijl we voor anker lagen en gingen rond 3:30 richting Marmaris. We waren ongeveer een uur later aan het dok vastgebonden en we liepen allemaal naar de stad om het kasteel, de oude huizen en de beroemde Barstraat (vol met gietgaten) te zien die pas later open zou gaan. We hadden een mooie wandeling door de stad in de benauwende hitte en konden Bar Street gemakkelijk vinden. Het was de enige in de stad waar alles gesloten was en de straten nog vers gewassen waren.

Marmaris is groter dan Fethiye en was gevuld met watersporters (zoals alle steden langs de Turkse kust). Ik hield van de huizen, die eruitzagen als de Griekse (wit met blauwe rand) die ik eerder heb gezien. Het kasteel was interessant en had een mooi uitzicht op de haven en de oude stad Marmaris vanaf de top. Het had ook veel oude archeologische overblijfselen ontdekt op nabijgelegen sites - waarvan vele dateren van duizenden jaren. (juwelen, amforen, sculpturen, etc.)

De twee meisjes met wie ik aan het verkennen was, wilden wat boodschappen doen en ik bladerde door het mooie winkelgebied terwijl ze het kochten. Verbazingwekkend genoeg (of niet) brachten we veel meer tijd door in de weinige winkels met airconditioning! Marcy kocht een prachtig glazen stuk van een wervelende derwisj danser om aan de muur te hangen. Sarah kocht een "slecht oog" van plaatformaat om aan de muur van haar douche te hangen. (Dit blauw / witte oog moet kwade geesten afweren en je ziet ze overal in Turkije.)

We besloten onze middag in de stad met een koud drankje in de Panorama Bar, die op het hoogste punt van de stad ligt. Het adverteert "de beste uitzichten in Marmaris", en ik denk dat ze gelijk hadden. We hielden ervan om met alle boten en de omliggende bergen naar de haven te kijken. Een frisdrank was 7 TL ($ 3,50), dus we betaalden meestal voor het uitzicht.

We ontmoetten elkaar op het schip om 08:15 uur sinds we om 8:30 hadden gereserveerd. Toen we door al deze steden liepen, leerden we van Scott alleen maar zeggen "we hebben al reserveringen voor vanavond", toen alle restauranteigenaren ons hun menu's wilden laten zien terwijl we slenteren. Leuke tip voor toekomstige reizen - zelfs als we geen reserveringen hebben!

Scott had dit restaurant (met de naam Memed Ocakbasi) geadverteerd als "het best smakende en beste Turkse eten aan de kust", en hij had gelijk - het was heerlijk en goedkoop. Memed is de eigenaar en hij begroette ons hartelijk. Het was ongeveer 4 of 5 blokken van de belangrijkste havenpromenade en gevuld met vele lokale Turkse diners. We aten buiten, en ze brachten mezzes (voorgerechten) voordat we zelfs besteld. Zelfs niet zeker wat ik aan het eten was, maar het was lekker en geserveerd met hete dunne pitabroodje voor onderdompelden.

Ze hadden geen Engels menu, dus we wezen op een foto of besloten een item en vroegen of ze het hadden. Vis stond niet op het menu, en ik heb meestal de aanbeveling van Scott opgevolgd. Maar ik vroeg of ze lamsvlees hadden en bestelde een lams- / rundvlees-kebab-combinatie. Goede keuze. Het vlees werd samen gemalen (niet gelaagd op de kebab zoals ik had verwacht) en leg dan op de kebab om te grillen. Kruiden was uitzonderlijk en helemaal niet vettig. Scott kreeg een soort vlees / kaas / kebab gerecht dat leek op het lekkere (en zeer rijke) die ik had de eerste nacht in Fethiye. Marcy en Fahad pakten de aubergine gevuld met vlees en kaas, Elizabeth kreeg een gemengde grill van vlees en groenten en Jacek kreeg een lamskebab, wat stukjes lamsvlees was. Sarah kreeg een platte brood pizza-achtige schotel gegarneerd met tomaten en kaas.

Fahad bestelde ook een traditioneel Libanees / Syrisch dessert waar hij naar op zoek was en at het samen met de mezzes. Het wordt Kunafa genoemd en is een van de beste dingen die ik ooit heb geproefd en waar geen chocolade in zat. Het wordt warm geserveerd en bevat kaas, suiker en geraspte tarwe. Het is gebakken als een crème brulee en geserveerd in een soortgelijke ondiepe custard-achtige schotel, maar lang niet zo zoet. Hoe dan ook, Fahad gaf ons allemaal een hapje, dus bestelden we een andere voor het dessert om te delen. (niets als dessert zowel voor als na het hoofdgerecht) Ze brachten ons ook twee grote fruitborden te delen (watermeloen, honingdauw meloen, druiven en gesneden nectarines) plus een dessert "specialiteit van het huis", die warm en vergelijkbaar met was die ene Fahad bestelde maar bedekt met pinda's en met een vulling op basis van sesamzaad. Ik vond Fahad's Kunafa beter, maar het tweede dessert was ook heerlijk.

We hadden een mooie wandeling terug naar de boot en konden de muziek horen en de lichten zien in Bar Street. De drie jongere mensen gingen naar de barscene, maar ik greep mijn douchespullen en ging naar het luxe badhuis (niet echt luxe, maar dat is wat iedereen aan wal heeft) voor een zeer lange douche. Natuurlijk zweette ik tegen de tijd dat ik in bed lag, maar sliep als een steen

Bozukkale, Turkije en het Loryma-fort

De drie van ons ouderlingen (de Polen / Canadezen en ik) gingen naar de supermarkt in de buurt van de jachthaven van Marmaris om spullen aan te vullen terwijl de jongeren sliepen. Goed idee om een ​​gemeenschappelijke poes te spenderen. Maakte geen ochtend zwemmen omdat het een druk havengebied was. Hoe snel waren we allemaal gewend geraakt aan een ochtendzwemmen om wakker te worden en af ​​te koelen! We duwden twee winkelwagentjes terug naar de boot en moesten een paar dozijn keer de plank van de boot naar de pier lopen om dingen te dragen. Blij dat ons evenwicht best goed was! Retourneerde de karren naar de markt. Deze supermarkten naast de drukke jachtbassins doen een bloeiende onderneming.

De feestgangers stonden op over de tijd dat we wegreden van het dok. Ze zeiden dat de meeste bars in Bar Street vrij leeg waren, met iedereen in één grote disco gepropt. Ze vonden ook dat drankjes buiten op straat ongeveer 1/10 van de prijs in de drukke disco waren. Ik ben blij dat ik niet mee ben gegaan omdat het niet zo geweldig klonk. Bovendien konden we de muziek op de pier horen ontsnappen.

We hadden sterke wind de meeste van de ochtend waait in onze gezichten. We trokken rond 10:30 weg uit Marmaris en zeilden tot ongeveer 2:30 in de middag toen we aankwamen bij Ali Baba's aanlegsteiger in Bozukkale. Scott moest overstag, omdat we meestal tegen de wind in zeilden. We moesten ook alle luiken op elkaar afremmen (om ze te sluiten) om te voorkomen dat er spatten / water / golven in de hutten en de kombuis zouden komen. Het was erg ruw en ik was blij dat ik mijn Bonine (dramamine) had genomen voordat we zeilden. Omdat het te warm was in de hutten met de luiken dicht, verzamelden we ons rond de tafel op het achterdek en Scott bleef aan het roer staan. Hij was eindelijk in staat om de zeilen op te steken en de motoren te maaien, wat beter was.

Ali Baba's bevindt zich in een afgelegen baai, die op prijs werd gesteld na ongeveer 4-5 uur tegen de wind te hebben gevochten. Zijn dok is geen "juiste" met klemmen om vast te maken, maar mannen kwamen naar het dok om de Diamond Sea te beveiligen. Aangezien er geen wegtoegang tot het restaurant van Ali Baba is, kunnen alleen watersporters een bezoek brengen. Er waren ongeveer een dozijn zeilboten, ofwel vastgebonden aan het dok of verankerd in de kleine baai.

Het restaurant is op deze plek gebouwd, omdat de baai een van de weinige beschutte gebieden in dit deel van Turkije is. Bovendien is er een prachtige oude citadel gebouwd op de top van de heuvel in de aanloop naar de haven. Het heet Loryma en is van Griekse oorsprong dateert uit de 10e eeuw voor Christus. De muren staan ​​nog steeds, maar dat is het zo'n beetje. Deze haven ligt tegenover het nabijgelegen Griekse eiland Rhodos. Het rechthoekige fort had 9 torens en wanden die 120 meter lang, 10 meter hoog en 3 meter dik waren. Het werd gebouwd om Rhodes te helpen verdedigen.

Het was te zwaar om tijdens het zeilen te lunchen, dus braken we de kaas, crackers en groenten uit en hadden we een koude lunch na het aanleggen. Toen sprongen we allemaal in en zwommen een tijdje. Water was een beetje koeler (ongeveer 26,5 graden Celsius), maar verkwikkende in de hitte. Ik heb zoveel lichaamsvet dat ik vrij goed drijf, dus het is erg ontspannend. We deden ook een beetje snorkelen, maar zagen niet veel zeeleven.

Toen het wat afgekoeld was, liep ik met de meisjes naar boven om de Loryma-citadel van dichtbij te zien. Het was een ruw parcours, maar niet te moeilijk. Het uitzicht op de haven en de omgeving was de klim waard. Sarah houdt van geocaching, dus we hebben wat tijd besteed aan het zoeken naar een grot waar een cache was verborgen. We vonden de grot aan het uiteinde van de klif waar de citadel zit, maar ze kon er niet in komen - ofwel was de cache verder in het gat getrokken of iemand had het op een te moeilijke plaats vervangen.) I denk dat de meeste andere watersporters daar ook hebben gewandeld, en hoewel we onze natte zwemkleding en wandelende sandalen droegen, was het een beetje moeilijk om de stekelige struiken te ontwijken - ik wou dat ik mijn spijkerbroek had aangetrokken hoewel het te heet was geweest! We hebben een vriendelijke ezel op de citadel gevonden.

Keerde terug naar de boot rond 19.00 uur en ging zwemmen voordat hij ging eten. Ik moet toegeven dat het leuk is om je geen zorgen te maken over haar en make-up - alleen maar zonnebrandcrème. Deelde een fles wijn met de drinkers in de groep (behalve Sarah en Scott) voordat ze aan wal gingen. Ging naar Ali Baba's bij zonsondergang (ongeveer 8 uur). Het bevindt zich aan het einde van het dok en je moet er doorheen lopen tijdens het wandelen, dus het is twee minuten van de boot.Bij Ali Baba's parkeerden we parallel in plaats van achteruit, dus het in- en uitstappen was een beetje lastig - geen mooie plank om te lopen. Je moest je been over de zijkant zwaaien, de voet die je in een tandje zwaaide zetten. en trek jezelf dan om. Ik zet altijd mijn camera / schoenen / enz. op de boot en ze vervolgens terughaalden als ze veilig waren voor het geval ik erin zou vallen, maar dat viel niet mee.

Had een ander lekker diner in Ali Baba's drukke restaurant - ongeveer 30 van ons zeilers daar. Ik kreeg kip kebab en Fahad kreeg lamsvlees en we splitsten. Marcy kreeg inktvis, Scott kreeg een soort vleespen met kaas, Sarah kreeg een groenteschotel en Jacek en Elizabeth splitsten een soort grill. Heel aardig.

Terug naar de boot rond 10:30 en kort daarna in bed.

Symi en de baai van Awesomeness

Ik werd om 06:45 uur wakker en besloot een volgende wandeling in Ali Baba's Cove te maken voordat het te heet werd. Jacek en Elizabeth waren op en ze leende me haar nordic-walkingstick. Ik trok mijn fel oranje shirt aan zodat ik niet te verdwaald kon raken. Mijn plan was om de heuvel tegenover de citadel te beklimmen, maar ik kon het pad nooit vinden. Scott had me algemene aanwijzingen gegeven, maar ik gaf het op en ging terug naar de citadel omdat het licht beter was voor het maken van foto's dan de middag ervoor. Keerde terug naar het schip vóór 8 uur en we zeilden rond 9:30 uur.

De zee was lang niet zo ruw als de dag ervoor en we arriveerden vóór de middag in St. George Bay op het Griekse eiland Simi (of Symi). Scott zei dat dit de meest geweldige stop was tijdens de reis, en hij had gelijk. Het is een andere baai die ontoegankelijk is via de weg / land, en heeft een mooi wit kiezelstrand dat aan het einde zit. De baai is aan drie zijden omgeven door torenhoge kliffen die recht in de oceaan vallen en het water is een verbazingwekkende aquamarijn. Verbaasd zagen we geen bergbeklimmers of deltavliegers, dus het moet heel moeilijk te bereiken zijn. Symi heeft geen luchthaven, dus alle bezoekers arriveren per boot en ik denk dat het hele eiland Symi slechts een paar duizend inwoners heeft. We hadden niet de benodigde vergunningen om aan land te gaan in Griekenland, dus zwom gewoon in de baai en bleef maar ongeveer een uur. Het was een gedenkwaardige ochtend en een geweldige baai.

Bij het verlaten van Symi voeren we richting onze overnachtingsplaats - Bozburun. Elizabeth en ik maakten lunch terwijl Scott met de boot voer. De lunch was heerlijk. Elizabeth maakte een grote salade met fetakaas, sla, paprika, uien, komkommers, enz. En ik maakte een tonijnsalade om mee te doen. Scott had die ochtend wat vers brood van Ali Baba gekocht met geld van de kat, dus dat hebben we gegeten. Het zeilen was zo mooi (cool maar niet te ruw) dat we zelfs een fles witte wijn openden om mee te gaan met de lunch. De Nutella-liefhebbers hebben de lunch gepoetst met Nutella en brood.

Bozburun, Turkije

Voordat we in Bozburun aankwamen, zijn we gestopt bij Kizil Adasi, een klein eiland in de buurt, voor een zwemstop. Het water was (zoals gewoonlijk) verkwikkend en heerlijk koel. Er was een grote rotspunt in het midden van de baai en een paar andere zwemmers hadden een plas vieze modder gevonden en smeerden het helemaal over zich heen. Zag er nogal rommelig uit, dus we zijn geslaagd. Het is geweldig om te zwemmen als de kustlijn om je heen is bedekt met oude afbrokkelende gebouwen van een oude stad en fort. Aardig om je verbeeldingskracht te gebruiken om het leven van toen te verbeelden en alle bewoners waren betrokken bij het beschermen van hun huizen en het voeden van hun families. Twijfel of ze ook airconditioning hadden.

De baai van St. George op het eiland Symi was de meest ontzagwekkende baai die we op deze reis hebben gezien, maar de baai van Bozburun was heel schilderachtig en anders. Het stadje ligt aan de voet van een rij heuvels, dus strekt het zich uit over een lange afstand langs de kustlijn - slechts ongeveer een blok diep en een paar mijl lang. Het is een andere populaire boot-tussenstop, en er was een vloot van negen zeilboten in de haven, samen met ons (plus een aantal anderen).

Scott had ons een "parkeerplek" voor het restaurant gereserveerd (minder dan 20 voet) waar we zouden dineren. Dus deze keer steunde hij de boot terwijl wij "vrienden" de lijnen naar een van de mannen aan wal gooiden. Ze sloegen de lijnen om een ​​schoenplaat en gooiden ze toen terug en we maakten de boot vast. De plank ging uit en we konden aan wal gaan. Het restaurant heet "Osman's Place", maar heeft ook een bord met "Gordon's Restaurant". We ontmoetten Osman, maar Scott wist niet wie Gordon zou kunnen zijn. Osman biedt gratis WiFi, gratis toiletten en gratis douches voor watersporters. En, de schippers vergelden door in zijn restaurant te dineren. Leuke handel, en de WiFi werkt meer dan 100 meter verderop. Ik liep langs de haven en ging op een schaduwrijke bank zitten om een ​​koud drankje te drinken. Ik was verbaasd toen ik merkte dat Osman's WiFi nog steeds sterk aankwam. Ik denk dat het een lange zichtlijn had over de haven. Osman's WiFi werkte ook goed vanuit de Diamond Sea.

We wandelden door de stad en deden een beetje rondsnuffelen in de winkels. De mannen gingen naar een Turkse kapper voor een "echte" scheerbeurt. We ontdekten dat de kapperszaak over airconditioning beschikte. dus gingen wij vrouwen een beetje kijken en waadden de koele lucht in. Ik ging toen en had een douche vóór het avondeten.

Osman zette een tafel voor 7 op de pier buiten zijn restaurant. We waren slechts ongeveer 10 meter vanaf de boot! Nog een geweldig diner. Ik had een Turkse peper steak terwijl anderen de gebruikelijke mix van gerechten kregen. We deelden enkele mezzes (voorgerechten) en hadden een aantal warme vers brood. In bed tegen 10.30 uur.

Datca, Turkije

De volgende ochtend zeilden we om ongeveer 10.00 uur weg van onze "A +" aanlegplek voor Osman's in Bozburun. De wind was vlak en de zeeën waren de kalmste die we hadden tijdens deze reis. Dus we moesten de motor gebruiken. Scott stuurde de boot terug naar de Griekse wateren, omdat hij wilde dat we Symi-stad zagen, een van de mooiste eilandsteden van Griekenland. Hij had gelijk.

We cirkelden de haven rond en maakten foto's van de boot, en ik heb Symi toegevoegd aan mijn lange lijst met plaatsen om een ​​langer bezoek te brengen. We hadden niet de juiste vergunningen om aan wal te gaan, maar we waardeerden allemaal dat Scott ons meenam voor de rondleiding door de haven. De neoklassieke gebouwen maakten de stad er erg rijk.

Scott verliet het eiland Symi en reed met de boot door een zeer smalle doorgang die Symi scheidde van het nabijgelegen eiland Nimos. Het water was vlak, dus stopte hij ongeveer 10 minuten voor een snelle duik om af te koelen. Zeer verfrissend! Na ons zwemmen aten we aan boord. Dit was niet zo'n grootse lunch als de dag ervoor - een soort van potgeluk. Ik had kaas, crackers, komkommer en tomaat. Scott was in staat om de zeilen een beetje op te zetten toen we naar onze volgende Turkse aanloophaven zeilden - Datca.

Wij stopten buiten de haven voor een laatste duik om af te koelen voor aankomst in Datca rond 4 uur. Het water was sinds Bozburun op ongeveer 3 graden C (bijna 6 graden F) gezakt. We kunnen allemaal het verschil zien! Het was 23.6 graden C (ongeveer 75-80 F).

Na het aanmeren in Datca bleef ik ongeveer een uur aan boord in de schaduw omdat het zo heet was. Toen ging ik met de twee meisjes aan land om boodschappen te doen. Ze hebben gekocht en ik heb geadviseerd. We gingen rond half zeven terug naar het schip om een ​​glas wijn op het achterdek te drinken en de mensen voorbij zien komen.

Scott had in zijn vorige bezoeken dit seizoen geen goed restaurant gevonden in Datca, dus we zijn gestopt bij een die vol zat met de lokale bevolking. Ik had gegrilde vis, wat goed was, maar degenen die de kebab kregen, zeiden dat het vlees te taai was. Nog eentje uit de lijst. Hope Scott vindt een goede in Datca voordat het seizoen voorbij is.

Keerde terug naar de Diamond Sea rond 10:30 uur, en ik nam een ​​douche aan boord. Verrassend lekker douchen, maar je moet blijven onthouden om op een knop te drukken om de drain / lenspomp te activeren. Omdat we verbonden waren met de pier, hadden we "luxe" douches - hoefden we ons geen zorgen te maken over het gebruik van de ingebouwde watertank. Ik heb douches van vergelijkbare afmetingen gezien op veel grotere boten / schepen. Een deel van de groep ging rondlopen en meer boodschappen doen, maar ik stapte in bed en eindigde het goede boek dat ik had gelezen - "The Son" van de Noorse auteur Jo Nesbo.

Hoewel de muziek uit de stad nog steeds een beetje schetterde door mijn open luiken, viel ik snel in slaap nadat ik het boek had voltooid.

Knidos, Turkije

De Diamond Sea reed de volgende ochtend om 9.30 uur weg van Datca. De zeeën en winden waren heel kalm, dus we konden de zeilen niet opzetten. Scott stopte voor een zwemvakantie in een kleine baai met twee grotten in de rotswand. Zoals gebruikelijk, braken we de snorkeluitrusting uit en zwommen en snorkelden we rond de rotsen. Heb een paar interessante dingen in Turkije gezien, en het water is kristalhelder - geweldig om te snorkelen. We konden een beetje in de grot snorkelen, maar het water was erg ondiep.

Sommige bewoners waren aan het zwemmen en snorkelen vanaf het strand en zwommen met hun flippers om hun foto's te maken met een waterdichte camera die water in de boot steekt met onze boot als achtergrond. We hebben allemaal een beetje gelachen sinds de Diamond Sea geen jacht is of zoiets. Ik denk dat het een leuke foto voor hen was.

We bleven verankerd in de grot met twee grotten terwijl we lunchten. We waren allemaal in een "clean-out de koelkast-modus", maar we eindigden nog steeds met te veel eten. De volgende groep waardeerde onze vrijgevigheid, dat weet ik zeker. Degene die achter ons aankwam, vond veel overgebleven granen, tonijn, bonen en andere droge goederen.

We verlieten de grot met twee grotten en reden naar Knidos, een oude stad aan het einde van een lang schiereiland. We hadden een "A +" -dokplek op de houten steiger, die vergelijkbaar (maar mooier) was dan die van Ali Baba's eerder in de week. Bedenk dat er ongeveer 20 boten waren die in de haven waren aangemeerd of voor anker lagen.

Er was een lekker briesje, dat veel hielp met de temperatuur. Sarah en ik en Jacek en Elizabeth betaalden de 10 TL ($ 5) om de archeologische vindplaats te bezoeken, terwijl Fahad en Marcy het gebied (gratis) verkenden tussen het ene gebouw (een restaurant / bar) en een vuurtoren op het puntje van het schiereiland . Het was $ 5 waard om deze oude, bebaarde bok te zien. Het oude stadje strekte zich uit in de heuvels en we genoten allemaal van het uitzicht vanaf de top.

De archeologische site van Knidos was veel groter dan het vanaf de boot leek. Het was niet goed bewaard gebleven, maar ze hadden borden die het doel van de gebouwen die er eens stonden tonen. Het was leuk om serieus te gaan wandelen. Zwemmen in zout water (waar ik toch zweef) snapt het gewoon niet. En het was te warm om op de meeste plaatsen erg snel te lopen. Ik ben ook altijd dol op het bezoeken van plaatsen die voor de meeste mensen ontoegankelijk zijn. Het best bewaard gebleven ding bij Knidos was het "kleine" (volgens het teken) theater dat 5.000 mensen en een deel van de Dionysustempel onderbracht.

We keerden terug naar het kleine restaurant en liepen allemaal richting de vuurtoren om de zon te zien ondergaan om 20:10 uur. Het was een prachtige zonsondergang en de eerste die we hebben gezien sinds we altijd zijn aangemeerd / verankerd in een beschutte haven. Het pad naar de vuurtoren was een goede wandeling geweest, maar net niet genoeg tijd.

Het diner was in het restaurant in Knidos. Keuze uit mezzes, gehaktballen, lamskoteletten of vis. We hebben alles geprobeerd, en het was beter dan de avond tevoren in Datca, maar de service was traag en niet zo vriendelijk als de meeste plekken. In hun verdediging waren ze bezig met alle boten erin. Aan het einde van onze reis raakte ik eindelijk gewend aan de hoge prijzen (gebrek aan aanbod / hoge vraag). Mijn maaltijd was ongeveer $ 23 met alleen water te drinken.

Vier van ons speelden een tijdje kaarten, maar ik lag om ongeveer 12.30 uur in bed en sliep.

Bodrum, Turkije

We zeilden weg van Knidos om ongeveer 09:30 voor onze laatste volledige dag op de Diamond Sea. De tijd is zo interessant voor mij. Het is verbazingwekkend hoe het lijkt alsof het langzaam voorbijgaat en tegelijkertijd voorbij vliegt.

Het was weer rustig, dus Scott gebruikte de motor tot de wind opraakte. De Diamond Sea kan slechts ongeveer 6 knopen met de motor maken, dus het gaat langzaam. De boot kwam rond het schiereiland met de oude vuurtoren en voer over de lange smalle baai naar Bodrum, onze laatste aanloophaven.

We ankeren rond 13.00 uur en hadden nog een "clean out the refrigerator" -lunch en onze laatste mogelijkheid om te zwemmen en snorkelen. Het weer was veel comfortabeler, met een licht briesje, dus we waren niet zo happig om erin te springen. Ik lag zelfs op mijn hutbed (het is daar overdag meestal te warm geweest) en las een tijdje terwijl we voeren van Knidos richting Bodrum. Het snorkelen waar we stopten had niet zoveel vissen te zien, hoewel we wel een kleine dode haai op de bodem zagen (ongeveer 2 voet lang). Het water is kristalhelder overal waar we gestopt zijn, en het is bedekt met zand, grote rotsen (zelfs rotsblokken op sommige plekken) en mooi gras met groen aan de ene kant en paars aan de andere kant. Heel spectaculair omdat het heen en weer zwaait met het zonlicht rondom. Bijna fascinerend. Gewoon niet zoveel zeeleven als ik elders in de wereld heb gezien.

We zetten de snorkeluitrusting op en reden ongeveer 30 minuten met de auto naar Bodrum. Zoals de meeste Turkse steden, deze is oud, heeft een fascinerende geschiedenis en heette Halicarnussus in de Helleense tijd. De jachthaven heeft ruimte voor 450 boten. Ze hebben niet veel catamarans, dus we hadden een ligplaats aan het einde van een lange pier. Het was het verste dat we moesten lopen naar de luxe faciliteiten (douches en airconditioning). We hadden nog een interessante manoeuvre om het schip te verlaten, maar we waren er ondertussen aan gewend, omdat we allemaal gemakkelijk aan / uit stapten.

Fahad was meteen van boord om de vakantieplek van deze rijke Turkse man te verkennen. De andere vier gingen naar de Hamman. Scott begon de boot schoon te maken voor de volgende groep gasten.

Ik pakte mijn camera, tas en waterfles en was op weg om de grootste attractie van Bodrum te zien - zijn kasteel van St. Peter. Een ongebruikelijke naam voor een Turks kasteel, maar deze werd gebouwd door de christelijke ridders van St. John en voltooid in de 15e eeuw. Net als de meeste forten, het zit op een hoge kaap met uitzicht op de zee. Net als het veel kleinere kasteel dat we bezochten in Marmaris, kun je het niet missen.

Dit fort is nu een museum voor onderwaterarcheologie, met vele tentoongestelde voorwerpen die door duikers zijn teruggevonden. De presentatie was erg leuk, met de ontwerpers effectief gebruik van de kasteelruimte. Ze hadden zelfs een replica van de overblijfselen van een oude boot uit de 7e eeuw na Christus in de prachtige oude kapel. De verlichting was erg leuk op de oude houten boot. Hadden honderden verschillende amforen (grote kannen droegen vroeger alles van water tot olie tot alle andere vloeistoffen). De stijl van deze kannen wordt gebruikt om te identificeren waar ze zijn gemaakt. Ze hadden ook modellen van verschillende van de locaties die laten zien hoe de duikers grote platte pallets en lieren op een zwevende boot op het oppervlak gebruikten om de materialen omhoog te brengen. Sommige scheepswrakken zijn opgegraven door Amerikaanse universiteiten.

Ik kreeg mijn oefening in Bodrum omdat het ongeveer 25 minuten lopen langs de waterkant was van de jachthaven naar het fort. En het fort was gevuld met trappen (zeer lange). Ik ging een aantal torens in en de kerker in. Leuke manier om een ​​paar uur door te brengen.

Terwijl ik me opmaakte om te vertrekken, kwam ik op een kleine bruiloft in de schaduwrijke binnenplaats van het kasteel. De ceremonie was in het Turks en Engels en had ongeveer 50 gasten. De bruid en de bruidsmeisjes waren gekleed in westerse kleding - bruid in wit (geen sluier) en bruidsmeisjes in verschillende juweeltonen. Ze droegen allemaal prachtige boeketten en er werd een gebied ingericht voor de receptie na de bruiloft. De begeleiders zaten allemaal op de voorste rij van het rotsachtige "theater" op mooie Turkse kussens.

Ik liep terug naar het schip langs de prachtige hoofdwinkelstraat. De baai ligt aan de ene kant, met een parkachtig gebied dat het scheidt van de drukke straat. De winkels liggen aan de andere kant van de straat. Hield van de brede, verharde trottoir en hield echt van de schaduw!

Terug in het schip rond 19.00 uur en gedoucht in de luxe douche. Gekleed en klaar voor het avondeten om 07:45 uur. De Hamman-mensen waren echter nog niet terug, dus Scott belde en veranderde onze reserveringen tot 8:30. Ze kwamen rond 20.00 uur terug, maar ik denk niet dat ze er erg van genoten hebben. De prijs was goed, maar de ervaring was niet zo goed als bij andere Hammans op de route.

Het eten was uitstekend. Het was bij Musto's, een trendy plek met een mix van interessante gerechten. Ik had met maanzaad bedekte zalm op een heerlijke pasta met gegrilde Aziatische groenten. De zalmfilet was volledig bedekt met maanzaad - ik moet ongeveer een halve fles hebben gegeten! Het was geweldig. De anderen kregen biefstuk met champignons (aanbeveling van Scott), garnalen met risotto van inktvisinkt, of een carpaccio van bieten met geitenkaas.

Het was een leuk laatste diner. Keerde terug naar de boot, propvol en lag tegen middernacht in bed. We hebben afscheid genomen sinds Jacek en Elizabeth om half zes de boot verlieten, ik om half acht vertrok en de anderen pas laat in de middag Bodrum verlieten. Ons gedenkwaardige avontuur was al te snel voorbij.

Conclusie

Ik hield van dit zeilbootavontuur, maar het is niet voor iedereen. De vertrekken zijn krap en ik had misschien niet graag een klein hutje gedeeld met een vreemde. Zelfs het delen van een bad met drie mensen die ik nauwelijks kende, was in het begin een beetje vreemd. We wisten het echter allemaal.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door watersporters die ik tijdens mijn reizen heb gezien en nu heb ik een voorproefje van hoe het is. Een familiegroep of acht goede vrienden zouden dit graag samen beleven, omdat het weer (hoewel heet) in de zomer volkomen duidelijk is in Turkije. Scott zei dat hij de eerste dag van de eerste reis dit voorjaar regende, maar sindsdien geen druppel meer. We zagen zelfs zelden wolken. Het was een geweldige manier om een ​​deel van de wereld te zien dat de meeste mensen niet zien. We vertrokken allemaal uit de Diamond Sea in de hoop terug te keren naar de Turquoise kust en een ander G-avontuur te ervaren. (Lucky me - Ik mocht de volgende zomer met G Adventures de eilanden van Griekenland bevaren!)

Zoals gebruikelijk in de reisindustrie, werd de schrijver voorzien van gratis cruiseaanpassing met het oog op beoordeling. Hoewel het niet van invloed is geweest op deze beoordeling, gelooft About.com dat alle potentiële belangenconflicten volledig openbaar moeten worden gemaakt. Zie ons ethisch beleid voor meer informatie.