Silver Spirit - Cruiseboek naar de Canarische Eilanden

Silver Spirit Cruise Log

Onze Silversea Silver Spirit 9-daagse reis zeilde heen en terug vanuit Las Palmas op het eiland Gran Canaria op de Canarische Eilanden. De meeste Noord-Amerikaanse vluchten vereisten een overstap in Madrid. Toen we aan het eind van de middag op het schip aankwamen, checkten we in onze spectaculaire Silver Medallion-suite, woonden de verplichte reddingsboothobo bij, uitgepakt en genoten van een informeel diner buiten op het pooldeck. Silversea biedt een informeel "hot rocks" -diner in The Grill op het terras bij het zwembad in de avond, en het was precies wat we wilden. Omdat het schip pas om 22.00 uur uitvaren, was het weer perfect op het buitenterras, en de twinkelende lichtjes op het eiland toegevoegd aan de gezellige avond. Ik had een kleine (6 oz) filet en moeder had vier enorme garnalen (ze gaf me er een). Ik had ook een leuke salade met blauwe kaas en moeder en ik hadden allebei een gepofte aardappel en gegrilde, spiesen groenten. Je kookt je eigen vlees op een 500-graden lavasteen recht aan tafel. Ik kook een hapje per keer, omdat ik van mijn biefstuk, zeldzaam / med-zeldzaam, houd. Maar veel mecenassen laten het gewoon sissen en koken langer op de rots tijdens het eten.

Na een lange dag reizen, lagen we al rond 22.00 uur in bed, rond de tijd dat de Silver Spirit zeilde naar Arrecife, de hoofdstad van het eiland Lanzarote. Ronnie en ik hadden het vulkanische eiland Lanzarote (dat een biosfeerreservaat van UNESCO is) in 2002 bezocht en het was de afgelopen tien jaar niet veel veranderd, wat goed is. Het eiland is ongerept (we zagen slechts één stuk afval langs de kant van de weg op onze 8-uur durende tour) en afhankelijk van toerisme en een beetje landbouw. Het heeft slechts ongeveer 140.000 inwoners.

Een dag op Lanzarote

Mijn moeder en ik hadden zich aangemeld voor een dagtour door het eiland Lanzarote, toepasselijk de "Grand Island Tour" genoemd. Onze bus met 30 Silver Spirit-gasten verliet het schip om 8:30 uur en ging eerst naar de Fire Mountains en het Timanfaya National Park. Dit park ligt in het hart van het gebied bedekt met lava en as tijdens de belangrijkste vulkaanuitbarstingen van 1730-1736 (ja, zes jaar), die meer dan 300 vulkanen achterlieten aan de zuidkant van het eiland. De laatste uitbarsting was in 1824, dus we maakten ons niet al te veel zorgen over een "evenement" op de dag dat we er waren. Tijdens de uitbarstingen van de 18e eeuw werd meer dan 25 procent van het eiland verwoest en veel inwoners werden gedwongen hun huizen te verlaten en zich te verplaatsen naar het noordelijke uiteinde van het eiland of elders in de wereld. Velen vluchtten naar Cuba, Venezuela of Texas.

De Vuurbergen van Lanzarote lijken veel op vulkanische gebieden die ik heb gezien in IJsland, Nieuw-Zeeland en Hawaï. Het landschap is erg grimmig en lijkt veel op de maan of Mars. De aardetintkleuren van rood, bruin en zwart, bestrooid met wit korstmos, zijn sober en vredig. De bus zette ons af in het bezoekerscentrum waar we drie demonstraties bekeken of eraan deelnamen - (1) een arbeider schopte een paar kleine stenen van slechts een paar centimeter onder de oppervlakte en plaatste er een paar in de handen van elke persoon - ze waren heet! Een gedenkwaardige manier om aan te tonen hoe dicht de geothermische activiteit zich aan de oppervlakte bevindt. (2) een arbeider gooide wat droog gras in een gat dat ongeveer een meter diep was - het vlamde onmiddellijk op en liet zien hoe de temperatuur alleen maar warmer werd naarmate je dieper ging (3) een arbeider water in een gat goot; binnen een paar seconden was er een grote hausse, gevolgd door een 10 voet geiser die uit de grond spuwde. Best leuk.

We verlieten het bezoekerscentrum en reden rond de "Route van de Vulkanen", een rit van 30 minuten op een eenrichtingsweg, slingerend over het park. Mensen zijn niet toegestaan ​​buiten hun voertuigen, en ze spelen een CD terwijl je aan het rijden bent en dat verklaart de bezienswaardigheden en voegt een beetje passende muziek toe.

Onze tweede stop was bij een lokale wijnmakerij in de regio La Geria. De druiven van Lanzarote groeien op de grond in kleine bosjes beschermd door een halfronde rotswand. Omdat het eiland niet veel regen krijgt, lopen de dauw en het kleine beetje regen weg in het gat waar de kleine wijnstok is geplant. Het systeem werkt erg goed, maar ik zou het vreselijk vinden om al die duizenden kleine rotswanden te moeten bouwen om elke wijnstok te beschermen!

Rijdend naar de noordkant van het eiland, stopten we voor de lunch in het Casa Museo Monumento al Campesino. Dit monument is gebouwd door de beroemdste staatsburger van Lanzarote, de kunstenaar Cesar Manrique. De setting was interessant, omdat we een wenteltrap door een lavabuis moesten lopen. De lunch was ook goed.

We verlieten het monument en reden verder naar het noorden door een paar kleine steden. De lavavelden smolten weg, vervangen door diep gegroefde groene heuvels (zoals je ziet aan de kustlijn van Kauai of Madeira). De bus stopte bij een uitkijkpost in Los Valles en we stapten allemaal uit om foto's te maken. Onze gids was heel blij dat we zo'n "perfecte" dag hadden. De vroege ochtendregens, die stopten voordat we uit de bus bij de Fire Mountains stapten, hadden de lucht schoongemaakt en we konden kilometers zien.

Aangekomen bij de meest noordelijke rand van het eiland, hadden we een korte stop bij Mirador del Rio, met fantastisch uitzicht over de Atlantische Oceaan en La Graciosa, een nabijgelegen eiland. De halte had ook een café met mooie uitzichten en (zoals alle andere plaatsen waar we stopten op Lanzarote) schone toiletten.

Onze laatste stop voor de dag was in Jameos del Agua, die zich in de lavabuis van de vulkaan La Corona bevond, die een paar kilometer verderop lag. Deze lavabuissite is ontworpen door Cesar Manrique en had een interessant meer, lavaformaties, een groot amfitheater en zelfs een zwembad. We hielden allemaal van deze site.

Onze eilandtour was erg leuk en gaf ons alle kans om veel van het eiland Lanzarote te zien. We hebben een korte rit gemaakt door de hoofdstad van Arrecife en zijn om 16:29 uur terug aangekomen bij het schip (we moesten om 4:30 uur terug zijn - geweldige timing door de buschauffeur!)

Mijn moeder en ik werden opgeruimd voor een formele avond en ontmoetten onze kleine groep voor drankjes en hors d'oeuvres, gevolgd door een diner in The Restaurant. Ik had een artisjok-voorgerecht (vier artisjokken kookten op vier verschillende manieren), gevolgd door een champignonsoep en kreeft. Dessert was een Strawberry brouwsel dat zowel mooi gepresenteerd en erg lekker was.

Na het eten gingen mama en ik naar de show met zes zangers (drie mannen en drie vrouwen) die een Motown-show in cabaret-stijl deden. Alle zangers waren uniform goed, wat ongebruikelijk is voor cruises.

We waren om 11.15 uur terug in de suite en hadden bedtijd nodig. Drukke dag. De volgende dag was de Silver Spirit in Agadir, Marokko.

Agadir, Marokko - Souk en Marokkaanse Fantasia Show

Het was een schitterende, wolkenloze zonnige dag in het noordwesten van Afrika toen de Silver Spirit aankwam in de haven van Agadir, Marokko. Als je op mij lijkt, heb je nog nooit van Agadir gehoord, maar de stad is het meest bekend om zijn sardine-visserij-industrie. Het is de grootste sardine vissershaven ter wereld en honderden boten liggen aan de haven. Ze gaan twee maanden op zee de zee in om op deze kleine vissen te vissen. Gelukkig hebben ze diepvriezers aan boord om de vis op te slaan!

Aangezien Agadir een 6-mijl lange zandstrand heeft, is het de meest populaire badplaats in Marokko, en trekt honderdduizenden van Afrika en Europa naar het zonnige klimaat. Het centrum van het strand is een mooie zanderige halve maan in de haven en is beschermd tegen de golven, waardoor het ideaal is voor gezinnen. Elders komen de golven naar binnen en houden surfers ervan.

Hoewel onze butler het ontbijt op onze kamer op de eerste ochtend van onze cruise had geserveerd, hebben we ervoor gekozen om naar het buffet te gaan voor onze tour in Agadir. Mijn moeder kreeg pannenkoeken en krokant spek en ik genoot van yoghurt en verse bessen. Heel aardig!

We ontmoetten met onze groep op de pier om 8: 15 uur, en gingen aan boord van een bus voor onze tour, "Agadir Souk & Marokkaanse Fantasia Show". We reden eerst naar de ruïnes van de oude Kasbah, die bovenop een heuvel boven de stad en haar havens ligt. Dit fort werd gebouwd in de late 16e eeuw om de stad te beschermen tegen die vervelende Europese piraten. Het uitzicht was leuk en we konden de Silver Spirit, de vissersvloot en het mooie halvemaanvormige strand gemakkelijk zien. Natuurlijk moesten we een paar verkopers die waren verkopen en foto's aanbieden met hun kamelen afweren, maar ze waren niet bijzonder agressief.

Agadir werd bijna volledig verwoest door een 15 seconden durende zware aardbeving op 29 februari 1960, dus de stad werd daarna opnieuw opgebouwd. Veel van de gebouwen in deze stad van 400.000 hebben een boxy en utilitair uiterlijk, waarschijnlijk omdat ze na de aardbeving meer geïnteresseerd waren in het opnieuw opbouwen van gebouwen dan in ontwerp. Aangezien het minder dan 10 inch per jaar regent en er geen sneeuw is, kunnen ze platte daken hebben, wat bijdraagt ​​aan de boxy-look.

Toen we het oude fort verlieten, reden we terug de kronkelige bergweg af naar de stad en stopten enkele minuten van de bus bij de La Libanon-moskee, die een aantal zeer mooie Moorse architectuur had. Het houtsnijwerk aan de buitenkant was bijzonder leuk. We zijn niet naar binnen gegaan omdat de moskee pas kort voor en na de gebedstijden open is voor bezoekers.

Terug in de bus reden we zo'n 30 minuten of zo om een ​​Marokkaanse Fantasia-show te zien, die in een naburige buitenwijk was. De show bestond uit zangers, dansers, muzikanten, gymnasten en een groep van zes ruiters in traditionele klederdracht die vanaf het einde van het grote veld naar ons toe zouden komen (we zaten in een overdekte tent). Nadat ze ongeveer 30 seconden galoppeerden en met hun geweren zwaaiden, stopten ze snel bij ons in de buurt en schoten ze de geweren af. Interessante pauze tussen elke act! Hoewel we wisten dat ze in de lucht zouden vuren, sprongen we allemaal keer op keer. Zes kanonnen die tegelijk afgaan, zijn luid.

De show was een beetje kortademig (ik denk dat ik zoveel geweldige heb gezien dat ik afgemat word), maar ze serveerden leuke gebakjes en muntthee. Het gaf ook een voorproefje van welke delen van hun cultuur de Marokkanen graag presenteren aan toeristen. We moesten allemaal lachen en applaudisseren, en het was een prachtige dag om buiten in de schaduw te zitten. Verschillende in onze groep van drie bussen (ongeveer 60 mensen) namen een kameel rit door de arena voor een extra vergoeding of deden een beetje winkelen. Er moest een slangenbezweerder zijn (volgens de brochure), maar hij was er niet. We hebben gehoord dat hij een ongeluk of een sterfgeval in het gezin heeft gehad. Ik denk dat we allemaal deze vreselijke foto's hadden in onze hoofden van de arme slangenbezweerder met een slangenbeet, maar het was waarschijnlijk iets heel anders.

Na ongeveer een uur de show te hebben verlaten, keerden we terug naar Agadir en bezochten we de Souk Al Had, de grootste soek (traditioneel winkelcentrum "mall") in Marokko volgens onze gids. Het lijkt op een bazaar, maar eerder op een rommelmarkt. Deze beslaat 26 hectare in de stad! We kwamen binnen via één poort en liepen met onze gids door de souk en zorgden ervoor dat je niet verdwaalde. We kwamen terecht in het fruit / groentegebied en hadden ongeveer 15 minuten vrije tijd om alleen te wandelen. Deze souk was meer open en lang niet zo claustrofobisch als die in Marrakech die Ronnie en ik een decennium geleden bezochten. De verkopers dekken gewoon hun waren als ze 's nachts vertrekken en de eigenaren van de souk sluiten de tientallen toegangspoorten op slot. We konden niet over de stapels fruit en groenten heen komen - het leek erop dat ze elke dag een paar kilo aan producten zouden weggooien.

Terug in de bus kwamen we rond 12.30 uur terug bij het schip. Mijn moeder en ik lunchten buiten bij het zwembad, gevolgd door een mooie rustige middag in de suite. Ik las en zat buiten op de chaise longue terwijl mam aan het dutten was. We ruimden op voor het avondeten en namen een rustig drankje in de bar voordat we bij onze groep kwamen eten in het Italiaanse specialiteitenrestaurant La Terrazza. Het was een heerlijke avond, en mama en ik allebei genoten van onze maaltijd. Ik had rundvlees Carpaccio, paddenstoelenrisotto en zeebrasem gegarneerd met paprika's, terwijl mijn moeder een traditionele Italiaanse soep met pasta en bonen had, gevolgd door gegrilde tonijn. Erg leuk en we hebben allemaal gelachen en genoten.

We waren rond 10 uur terug in de hut en sliepen kort daarna. De volgende dag zou de Silver Spirit in Casablanca worden aangemeerd, en moeder en ik maakten een tocht van een halve dag naar de vestingstad Rabat, ongeveer 1,5 uur rijden.

Rabat, Marokko - Dagje uit Casablanca

De Silver Spirit landde de volgende ochtend vroeg in Casablanca. Deze stad met meer dan 5 miljoen inwoners is het economische centrum van Marokko. Onze gids vertelde ons dat Fez (Fes) het religieuze centrum is, Rabat het politieke en diplomatieke centrum (en de hoofdstad), en Marrakech is het toeristisch centrum. Marrakech ligt op ongeveer 3 uur rijden op een nieuwe snelweg vanuit Casablanca en Silversea heeft daar een volledige dagtour van 11,5 uur gemaakt. Aangezien ik naar Casablanca was, besloten we om Rabat te bezoeken.

Vanuit onze suite op dek 10 van de Silver Spirit konden we Casablanca's iconische herkenningspunt, de Hassan II-moskee, 's werelds derde grootste (die in Mekka en Medina in Saoedi-Arabië zijn groter) gemakkelijk zien. De grote gebedshal biedt plaats aan meer dan 25.000 gelovigen. De moskee heeft een intrekbaar dak, dus het kan ook in de open lucht worden gebruikt. De moskee zit aan (en over) de rand van de haven en zijn 650 meter lange minaret ('s werelds hoogste) domineert echt de skyline. Het is een van de slechts twee moskeeën in Marokko die open zijn voor het publiek.

De Hassan II-moskee is relatief nieuw omdat het tussen 1987 en 1993 is gebouwd. Verbazingwekkend genoeg werd het gefinancierd door openbare donaties en ontworpen door een Franse architect. Hassan II was de koning in de tijd dat hij werd gebouwd (zijn zoon Mohammed VI regeert nu). Volgens onze gids wilde Hassan II's vader koning Mohammed V begraven worden in Casablanca, maar hij werd begraven in de hoofdstad Rabat. Hassan II heeft deze moskee gebouwd om de inwoners van Casablanca te sussen (en ik vermoed zijn overleden vader).

De busrit naar Rabat lag slechts 1,5 uur ten noorden van Casablanca langs de kustlijn en we vertrokken rond 08:15 uur. Een beetje raar, maar het begon te regenen zodra we Casablanca verlieten. Gelukkig, hoewel je kon zien dat het ook in Rabat was neergeschoten, werd er niet geregend behalve in de bus, en de dag was mooi. We reden door het paleisterrein, maar konden de bus niet verlaten. Indrukwekkende landschapsarchitectuur, maar het paleisgebouw zelf was niet zo groot als ik had verwacht.

We hebben de bus verlaten bij het mausoleum van Mohammed V. Hij stierf in 1961 en dit mausoleum werd gebouwd op een heuvel met uitzicht op de Bou Regreg rivier. Het ligt naast de Hassan-toren en de ruïnes van een oude moskee. Het mausoleum, ontworpen door een Vietnamees en voltooid in 1966, is zeer indrukwekkend, kubusvormig van vorm met een groen pannendak en blauw en wit betegelde interieur. (In tegenstelling tot de Egyptische farao's, wier graven begonnen waren op de dag dat ze de troon bestegen, begonnen de Marokkanen pas met het bouwen van dit graf totdat Mohammed stierf.) De graven van koning Mohammed V en zijn twee zonen, koning Hassan II en prins Moulay Abdallah zijn binnen. We waren vooral onder de indruk van de zeven bewakers die de graven beschermden en de man die in de hoek zat en de Koran naast het graf van de prins las.

Onze laatste stop was in de Kasbah des Oudayas van Rabat. Zoals alle kashba's bevindt deze zich op hooggelegen grond nabij de monding van de Bou Regreg-rivier en de Atlantische Oceaan. We dwaalden door het smalle labyrint van straten en nipten hete muntthee en knabbelden aan heerlijke kokoskoekjes in een klein café met een prachtig uitzicht op de rivier en de oude stad Sale. De Andalusische tuinen in de Kasbah waren prachtig, en de kattenliefhebbers op onze tour waren oohed en ahhed over een momma-kat en drie kittens die genoten van een feest van sardines. Hoe toepasselijk!

We reden langs de kustlijn voor een deel van de weg terug naar Casablanca. Het was erg ruig in de buurt van Rabat, en verschillende merkten op hoe veel het leek op Oregon / Noord-Californië. Talloze vissers stonden langs de oever, allemaal op zoek naar wat zou bijten, volgens onze gids.

De bus keerde terug naar de Silver Spirit rond 13.00 uur en at de lunch in het La Terrazza-buffet. Soms vergeet ik hoe uitzonderlijk al het eten op deze luxe schepen kan zijn. De sushi was uitstekend, net als de salade. Mam had verse pasta.

Na de lunch namen we de gratis pendelbus terug naar de stad, zodat ik een paar postkaarten kon kopen en ze mailen. We hebben slechts een korte tijd doorgebracht. De straten en winkels waren erg druk, maar het is altijd leuk om op eigen gelegenheid te verkennen. Silversea heeft een gratis pendeldienst naar het centrum van de stad bij bijna alle aanloophavens waar je niet naar de stad kunt lopen.

Tegen de tijd dat we terug waren bij het schip, was het rond vier uur 's middags en dus lazen moeder en ik onze boeken tot het moment dat we ons klaarmaakten voor het avondeten. We hebben genoten van een drankje in de bar en zijn toen met twee stellen uit het Verenigd Koninkrijk gaan eten in The Restaurant. Mam had geen honger, dus at ze twee hapjes - een trilogie van zalm en een paar tijgergarnalen met loempia's. Ik had tataki van Herb Crusted beef (zeer zeldzaam met sesam-sojasaus en wasabi), de loempia's en verse vis (zeebrasem opnieuw). IJs (altijd mijn favoriet) als toetje.

Een rodelbaan op Madeira

Na een ontspannende dag op zee op de Silver Spirit, was ik de volgende ochtend vroeg op toen we langzaam de haven van Funchal, Madeira op reden. Ik had daar eerder bezocht en vond het eiland prachtig. Het was zeker niet veranderd en Madeira zou een geweldige plek zijn voor een week (of twee) vakantie, vooral voor degenen die graag wandelen of met de auto willen verkennen. Madeira geniet het hele jaar door van het lenteweer, dus het is nooit te warm of te koud. Het eiland is al heel lang populair bij de Britten en het beschikt over veel leuke hotels en B & B's. Het Grand Reid's Palace Hotel is het beroemdste en sommigen op ons schip gingen er voor een afternoon tea en een rondleiding door de privétuinen.

De bergen van Madeira zijn zo steil dat boeren er terrassen van hebben gemaakt, wat bijdraagt ​​aan de schoonheid. Hoewel beroemd om zijn kliffen die in de zee en torenhoge bergen vallen, is Madeira ook de thuisbasis van 's werelds enige bossen die dateren uit de ijstijd - het Laurisilva-woud en het eiland heeft vier andere natuurreservaten. Een deel van Madeira staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Door het weer is Madeira een grote exporteur van bloemen, en paradijsvogels lijken overal te worden gevonden. Natuurlijk is Madeira-wijn over de hele wereld bekend. Het enige wat echt ontbreekt op Madeira zijn stranden, dus degenen die op zoek zijn naar een zanderige plek om te loungen, moeten naar het nabijgelegen Porto Santos gaan, een ander bewoond eiland in deze Portugese archipel.

Ik had een 4x4-rondleiding gemaakt door een deel van het eiland en proefde wat Madeira-wijn toen we de eerste keer bezochten, dus ik wilde iets anders doen. Ik koos voor de "Cable Car & Toboggan Ride", die de mogelijkheid bood om te rijden in een van de rieten mandglijbanen die voor het eerst door de lokale bevolking werden gebruikt om goederen (en mensen) de berg af te voeren van het dorp Monte naar Funchal. Voor een tijdje gebruikten ze sleden voor passagiers met maximaal 10 personen die moesten worden bestuurd door zes chauffeurs. Tegenwoordig zijn deze grote manden geschikt voor twee of drie personen en hebben houten hardlopers.Twee mannen controleren de slee met touwen aan elke kant en stoppen een paar keer op de 10 minuten durende rit langs de heuvel om de skids te smeren. In het verleden moesten de chauffeurs de sleden terug de berg op slepen, maar nu laden ze ze op een vrachtwagen en rijden terug naar boven om meer passagiers op te halen voor de rit naar beneden.

Mam koos ervoor om op het schip te blijven omdat de brochure zei dat het om "uitgebreid lopen over oneffen ondergrond" en een hobbelige rit ging. Zoals vaak het geval lijkt te zijn bij alle cruisemaatschappijen, was het lopen minimaal en de rit soepel verlopen. Ze had de hele tour gemakkelijk kunnen doen, behalve het beklimmen van de 170 treden naar een kerk, die door veel mensen werd overgeslagen. Het is beter om veilig te zijn om voor iets te betalen en dan niet in staat te zijn om deel te nemen. Echter, de kabelbaan brengt bezoekers binnen ongeveer een blok van waar de rodelbanen beginnen, en het is allemaal bergafwaarts vanaf daar.

Onze reisgroep gebruikte de kabelbaan om vanaf het water te rijden (zes naar een auto en 10 euro per persoon, zo niet op tour) naar Monte, een dorp hoog op een heuvel (> 1800 voet) boven Funchal. Mooie en zeer rustige en vredige rit. Aangekomen bij de top hadden we tijd om het toilet te gebruiken en liepen toen ongeveer een blok of twee langs de spectaculaire botanische tuinen (zouden graag een ander bezoek bezoeken) naar een groot plein in de stad Monte. We hadden 30 minuten om de stad te verkennen of lopen de 170 treden omhoog naar de Nossa Senhora do Monte kerk. De oefening nodig hebbende, liep ik naar de kerk, maar de uitzichten waren niet veel beter dan die beneden. Het was interessant om te zien dat Charles I, de laatste keizer van het Oostenrijkse rijk, werd begraven in de kerk. Hij werd na de Eerste Wereldoorlog verbannen naar Madeira en stierf daar.

Al snel was het tijd voor onze grote rit. Ik stapte in de mand met een andere Silver Spirit-gast en we reden off-the-rodelen over de zeer gladde heuvel (niet hobbelig zoals geadverteerd) met twee jongens in het wit gekleed met strohoeden en geitenleerschoenen met zolen gemaakt van rubberen banden die de slee bedienen terwijl we in de bochten rolden. Fantastisch plezier en de 10 minuten durende rit was veel langer dan verwacht. De chauffeurs stopten twee keer om vodden in reuzel op de grond te drenken en de slede overheen te laten lopen om het wat sneller te maken. We moesten een paar auto's ontwijken, en eenmaal een motorfiets passeerde ons - gaf me een begin aangezien ik dacht dat het een nieuwe slee was! Al met al een onvergetelijke rit en een geweldig "ding om te doen" op Madeira, want het is de enige plek ter wereld met deze "sneeuwloze" sleeën. (Opmerking: de sledetocht wordt geprijsd door de slee, dus 2 personen kunnen 30 euro rijden als ze alleen rijden.)

De bus pikte ons allemaal op aan de voet van de heuvel en we reden door Funchal en de bergen in voor een stop bij Pico dos Barcelos, die een mooi uitzicht op Funchal, de baai en de omliggende heuvels biedt. De stop van Pico had ook uitzicht op het kleine huis (naast een kerk in de vallei), waar Cristiano Ronaldo, een van de beroemdste voetballers ter wereld, werd geboren. Ronaldo's talent werd vroeg erkend en hij verliet Madeira op 11-jarige leeftijd om naar het vasteland te verhuizen om zijn vaardigheden als professional aan te scherpen. Zijn familie leeft nog steeds op Madeira, en zijn zus heeft een winkel met overhemden, enz. Met zijn naam erop.

We reden langs het beroemde Reid's Palace Hotel op onze weg terug naar het schip en kwamen precies op tijd aan voor de lunch. Na een lekker lunchbuffet (moeder had pasta en ik had sushi en geroosterde kip en Griekse salade), reden moeder en ik op de gratis pendeldienst naar Funchal (slechts ongeveer 5 minuten met de bus) en wandelden door de voetgangersstraten en bezochten de boerenmarkt (Mercado dos Lavrodores). Prachtige dag en een leuke manier om de middag door te brengen.

We keerden terug naar het schip en gingen op het balkon zitten en namen een koud drankje terwijl we naar de actie in Funchal keken. Ik haalde de verrekijker tevoorschijn (geleverd door Silversea in de suite) en volgde de kabelbaanroute voor moeder. Al snel was het tijd om klaar te zijn voor het avondeten. We gingen naar de bar voor een drankje voordat we bij een ander stel bij The Grill (hete rotsen) voor nog een heerlijke maaltijd. Ik was bang dat het koud zou zijn sinds we aan het zeilen waren, maar dat was het niet. (Ze boden zware badhanddoeken voor ons in te wikkelen indien nodig). Het was een leuke avond en we hebben allemaal genoten van de salades, steaks en gigantische garnalen.

Rijdend naar de krater op La Palma op de Canarische Eilanden

Na een bezoek aan Marokko en Madeira keerde de Silver Spirit terug naar de Canarische Eilanden en arriveerde rond het middaguur na een ontspannen ochtend op zee op het eiland La Palma. Mam en ik hadden een laat ontbijt en daarna sloeg de lunch over sinds we een tour hadden van 12:30. Het schip landde in het kleine stadje Santa Cruz de la La Palma en onze bus reed door het schilderachtige dorpje op weg naar het nationale park La Caldera de Taburiente. La Palma is het meest noordwestelijke eiland in de archipel en wordt vaak het "mooie eiland" genoemd. We dachten allemaal dat het veel op Hawaii leek, met overal vogels van paradijsbloemen die groeien, evenals bananen en andere tropische planten. De stad Santa Cruz is erg mooi, met kleurrijke gebouwen (een beetje zoals het Caribisch gebied). Veel van deze gebouwen hebben grote ingesloten externe balkons zoals ik in Zuid-Amerikaanse landen heb gezien.

Net als sommige van de andere Canarische eilanden is La Palma erg bergachtig, dus het duurt langer dan je op een kaart zou verwachten om ergens in een bus te komen. We stopten eerst bij een kleine kerk, de Santuario Viregn de las Nieves, die een schilderij heeft van de Maagd Maria van de Sneeuw, de beschermheilige van La Palma. Nog interessanter voor mij was het enorme massieve zilveren altaar. Heel indrukwekkend!

Bij het verlaten van de kerk hadden we een prachtig uitzicht op de valleien beneden. De wegen van La Palma hebben talloze haarspeldbochten, waardoor onze rit naar het nationale park erg interessant is (en een beetje eng). Het park was gevuld met Canarische dennenbomen. We hebben op de Canarische eilanden gezien dat planten in deze archipel een andere soort zijn dan vergelijkbare planten over de hele wereld. Hulststruiken en laurierplanten hebben bijvoorbeeld de naam "Kanarie" voor de soortnaam.

Helaas, terwijl de bus hoger klom, werd het mistiger en tegen de tijd dat we het uitzicht over de enorme caldera in het nationale park bereikten, konden we alleen mist zien. Deze caldera is vijf mijl breed en is het gevolg van de instorting van een enorme vulkaan. De krater werd niet gevormd als gevolg van vulkanische activiteit, maar van de daaropvolgende erosie. Ik wou dat we het hadden kunnen zien.

Omdat we niets konden zien, brachten we niet zoveel tijd door in het nationale park als gepland. Dus we hadden een ongeplande stop bij een klein stadje net buiten het park genaamd El Paso. We liepen een beetje door de straten en bezochten het informatiekantoor. Veertig minuten was er veel te lang, maar ik vermoed dat ze iets moesten vervangen, en de meesten van onze groep vonden een klein café of verkenden gewoon de straten van het kleine stadje.

We verlieten El Paso en reden terug over het eiland. We stopten nog een keer bij Mirador de la Conception, een hoog uitkijkpunt bij Santa Cruz. Het weer was duidelijker toen we de berg afliepen.

We kwamen rond 17:15 uur terug bij het schip. Ik had een diner met een vriend in het Aziatische specialiteitenrestaurant, Seishin. Het restaurant heeft de keuze uit twee driegangenmenu's of een degustatie van 9 gangen. Het was een interessante avond en het eten was heerlijk en heerlijk.

Wandelen op La Gomera op de Canarische Eilanden

We vervolgden onze tour over de Canarische Eilanden met de Silver Spirit, terwijl we de volgende dag naar San Sebastian, de hoofdstad van het kleine (25 km bij 22 km) eiland La Gomera, aanmeerden. Hoewel deze Canarische eilandengroep allemaal dicht bij elkaar ligt, heeft elk eiland een andere topografie en persoonlijkheid. Tot ongeveer 10 jaar geleden waren de enige bezoekers aan La Gomera Oostenrijkers en Duitsers die graag wandelden op de talrijke paden die het bergachtige eiland doorkruisten. Hoewel het eiland erg klein is, duurt het erg lang om eroverheen te rijden, omdat de wegen zo kronkelig zijn.

Als je denkt dat je misschien van het eiland hebt gehoord, komt dat waarschijnlijk omdat het de laatste stop was van Christoffel Columbus voor voorzieningen voordat hij op weg ging naar de nieuwe wereld in 1492. Hij voer op 6 september 1492 vanuit La Gomera. Columbus trouwde met niemand op La Gomera zoals hij deed op een van de andere eilanden, en La Gomera heeft geen replica van een van zijn schepen zoals we zagen op La Palma, maar ze hebben wel een museum ter ere van Columbus.

Net als La Palma is het werkloosheidscijfer van meer dan 35 procent zelfs hoger dan het Spaanse vasteland. De dag dat we op La Gomera waren, was een geplande dag voor een algemene staking in Spanje, maar onze bussen en gidsen kwamen allemaal op de planning. Onze Duitse gids (die 12 jaar op het eiland heeft gewoond) vertelde ons dat de meeste mensen op La Gomera niet denken dat het opvallend is als de regering afstand doet van hun plannen om de strenge maatregelen te implementeren die nodig zijn om de economische problemen van Spanje te redden. Oudere mensen worden gedwongen langer door te werken (was op 60-jarige leeftijd al volledig met pensioen, nu is dit veranderd in 66/67), wat de werkloosheid van jongeren die geen baan kunnen vinden, verergert. Het verhogen van belastingen maakt het slechte alleen maar erger. Trieste situatie.

Ik heb me aangemeld voor een ochtendwandeling door het nationale park Garajonay, terwijl moeder haar boek las en zich ontspande rond het schip. Soms maakt de informatie over de kustexcursie de tour zwaarder dan het werkelijk is (zoals de rodelbaan van Madeira). Anderen, zoals deze wandeling, onderschatten de moeilijkheidsgraad. Onze gids vertelde ons bijvoorbeeld dat het een wandeling van 6 km (ongeveer 3,5 mijl) was, en het boek zei 3,5 km of ongeveer 2,2 mijl. Geen enorm verschil, vooral omdat het grotendeels vlak was, maar het kan voor sommige mensen zijn geweest. De tourinfo vermeldde ook niet dat we geen echt potje hadden (behalve het bos) tot onze korte pauze na de wandeling om ongeveer 11.30 uur (het schip om 8:30 uur verlaten). Velen van ons vrouwen tijdens de wandeling zouden waarschijnlijk niet zoveel gedronken hebben voor het ontbijt als we dat hadden geweten!

De busrit naar het nationale park was absoluut prachtig. La Gomera is een ander bergachtig eiland, maar heeft al miljoenen jaren geen vulkanische activiteit (in tegenstelling tot zijn buren). Ik denk dat de gids zei dat er slechts 17.000 mensen op La Gomera wonen en dat velen op verlaten boerderijen leven met hun vee en gewassen op terrasvormige velden. De oude volkeren van La Gomera ontwikkelden een interessante taal om met hun buren te communiceren, van wie velen over diepe ravijnen of op de volgende berg woonden. Genaamd "Silbo", het is een fluitende taal die routinematig werd gebruikt vanaf het begin van de Aboriginal tot de dictator Franco verbood het gebruik in de jaren 1930. (Niemand in zijn regering kon de fluitend taal begrijpen en vreesde dat het subversief was.) Tegen de tijd dat het fascistische regime weg was in de jaren 1970, konden maar weinig mensen communiceren op deze manier. Tegenwoordig wordt het in de scholen onderwezen als een manier om de La Gomeran-cultuur te eren. Onze gids zei dat het heel moeilijk is om te leren, omdat je heel hard moet kunnen fluiten, plus de geluiden kunt differentiëren.

We reden de bergen op en zagen de enorme canyons, waarvan de meeste werden gevormd door erosie. De Spanjaarden hebben veel bomen omgehakt toen ze voor het eerst aankwamen, en veel van de lagere hoogten blijven vol met velden of struikgewas. Toen we hoger klommen, koelde het weer af en begon de mist. Ik vreesde een herhaling van de dag ervoor, maar toen we stopten voor onze wandeling, klaarde het op. Een trieste zaak toen we naar boven reden. In augustus 2012 brulde een wildvuur over La Gomera en vernietigde bomen en vegetatie op ongeveer 10 procent van het eiland, voornamelijk in het nationale park. La Gomera had in die tijd niet meer dan een jaar geregend en de bomen waren droog en verbrandden gemakkelijk. De vernietiging was vooral slecht omdat (volgens onze gids) het vuur werd afgezet door een onbekende brandstichter.

Gelukkig liep het pad waarop we liepen niet door het gebrande laurierbos. Op de top van een heuvelrug was het meestal vlak en interessant, met veel moerbeibomen en een leuk pad (het grootste deel van de weg). De 20 van ons wandelden iets meer dan 2 uur, met een korte pauze van 5 minuten voor die mannen (en één vrouw) die een struik wilden vinden en zichzelf wilden opheffen.

Na de wandeling kwam de bus ons ophalen op een tweede locatie en reden we terug naar de pier om te stoppen voor een "echte" potje pauze in een informatiecentrum / café in het park. We waren rond 13.00 uur terug in de Silver Spirit en moeder en ik lunchten aan het buffet en liepen toen de stad in om te zien hoe het was. Aangezien er een algemene staking was, waren de meeste plaatsen gesloten, maar San Sebastian was schoon en een paar souvenirwinkels waren open.

Terug op het schip maakte moeder haar boek af terwijl ik wat computerwerk deed. Het schip had een barbecuediner bij het zwembad. Veel lekker eten - een beetje van alles. Het weer was erg mooi en we zeilden niet tot ongeveer 11 uur 's avonds - na het diner en openlucht cabaretvoorstelling.

De Silver Spirit hoefde niet ver te varen - slechts een paar kilometer naar het eiland Tenerife.

Tenerife op de Canarische Eilanden - Nationaal Park Mount Teide

Onze laatste volledige dag op de Silver Spirit was in Tenerife. Dit Canarische eiland wordt gedomineerd door de hoogste berg van Spanje - de vulkaan de berg Teide. Het is ook de op drie na hoogste berg van Europa - na drie langere in de Franse Alpen. Om de vulkaan van dichterbij te bekijken, koos ik voor een bustour die ons dicht bij de berg Teide zou brengen.

De busrit was een gemakkelijke reis met niet veel wandelen. We liepen door de drie belangrijkste lagen vegetatie op het eiland op weg naar boven. Van zeeniveau tot 3000 voet is de tropische vegetatie zoals bananen, bloemen, fruit, enz. Van 3000 voet tot 6000 voet is het Canarische dennenbos, met bijna alle pijnbomen. Deze bomen zijn vooral brandbestendig en groeien alleen op de Canarische eilanden, maar lijken veel op onze pijnbomen thuis, hoewel ze takken lager liggen. Boven 6.000 voet zijn scrubby struiken en niet veel vegetatie. Zeer duidelijk plantaardig leven op alle drie niveaus en een interessante rit.

We zijn niet naar de top van de vulkaan gegaan, maar er is een kabelbaan die je kunt rijden. Onze gids zei dat het wachten meestal ongeveer twee uur duurt, dus de meeste cruiseschepen die op Tenerife stoppen, nemen het niet mee op excursies. Hoewel het mistig was op de lagere verdiepingen, liepen we door de wolken toen we hoog opstonden en we hadden een prachtig uitzicht op de berg Teide en zijn enorme caldera. Dit nationale park (mijn vierde op de Canarische Eilanden) is wild uitziende en is gebruikt voor vele films zoals de Planeet van de apen , Italiaanse spaghettiwesterns en Raquel Welch's Een miljoen jaar voor Christus .

We genoten van hete thee / koffie aan het einde van de weg bij de 7000 + hoogteverschil, en kwamen toen terug naar het schip, aankomst rond 2 uur. Het schip was aangemeerd vlakbij de spectaculaire concertzaal van Tenerife en de buschauffeur was aardig genoeg om ons een fotostop te geven. Omdat we het buffet misten, aten we bij het zwembad en keerden daarna terug naar de hut om in te pakken voordat we gingen dineren in het specialiteitenrestaurant Le Champagne.

Le Champagne was erg goed, met een sampler van hors d'oeuvres, gevolgd door een selectie van koude voorgerechten, warme voorgerechten, soepen, hoofdgerechten en desserts. Ik had tonijncarpaccio met klodders van verschillende mosterds, gevolgd door champignonsoep, lamsrack en soufflé met Grand Marnier-saus. Mam had een kreeftensalade en het lam.

Al te snel was onze reis over de Silversea Silver Spirit voorbij. Met zijn uitstekende voorzieningen, fantastische service en onvergetelijke keuken, is dit luxe schip een plezier om op te varen. Ik weet dat haar bemanning deze hoge standaard van uitstekende cruise-expertise in de toekomst zal voortzetten.

Zoals gebruikelijk in de reisindustrie, werd de schrijver voorzien van gratis cruiseaanpassing met het oog op beoordeling. Hoewel het niet van invloed is geweest op deze beoordeling, gelooft About.com dat alle potentiële belangenconflicten volledig openbaar moeten worden gemaakt. Zie ons ethisch beleid voor meer informatie.