Sherlock Holmes - The True Story

An Evil Squire en "Man-Eating" Mires zijn slechts een deel van het verhaal

De legendes van Dartmoor inspireerden de roman Sherlock Holmes van Sir Arthur Conan Doyle, The Hound of the Baskervilles. Maar ze deden meer dan dat. Ze hebben hem zelfs geïnspireerd om zijn beroemde detective terug te brengen uit de dood.

Conan Doyle had Holmes gedood door hem over de Reichenbach-watervallen in het verhaal te sturen De uiteindelijke oplossing, in 1893. Op een zeereis, terugkomend uit de Boerenoorlog, kwam Conan Doyle een oude kennis tegen, Bertram Fletcher Robinson. Conan Doyle was op vrijwillige basis arts bij Blomfontein en Robinson, een schrijver en journalist, had de oorlog behandeld. Tijdens de reis deelde Robinson het waargebeurde verhaal van de kwaadaardige schildknaap Richard Cabell III en de legenden van zijn jachthonden op Dartmoor.

Oh ja, hun coachbestuurder niet mogen vergeten. Uiteindelijk heeft Conan Doyle hem in zijn verhaal vereeuwigd. Zijn naam? Henry Baskerville.

Conan Doyle was geïntrigeerd en maakte verschillende onderzoekstochten naar Dartmoor en de omliggende steden in het gezelschap van Robinson (ook begraven bij Ippelpen in St. Andrew) en de Robinson-gezinscoachchauffeur. De Eerwaarde R.D. Cooke, een expert in de geschiedenis en verhalen van Dartmoor (en toevallig de overgrootvader van mijn gids Alex Graeme), verstrekte informatie en vergezelde hen soms. Het uiteindelijke resultaat was de publicatie van het eerste Sherlock Holmes-verhaal in acht jaar. En oh ja, hun coachbestuurder niet vergeten. Uiteindelijk heeft Conan Doyle hem in zijn verhaal vereeuwigd. Zijn naam was Henry Baskerville.

Een gedenkwaardige Custom Tour

My Hound of the Baskervilles Tour, met Unique Devon Tours, werd op maat ontworpen om mijn interesses en vaardigheden te combineren (geen scaling tors of balancerend over stapstenen, dank u) met de ogenschijnlijk encyclopedische kennis van Alex Graeme van zijn onderwerp.

We hadden genoeg tijd voor foto's en verschillende stops voor koffie in de ochtend (of het had een biertje kunnen zijn als ik om 11 uur 's morgens vroeg geneigd was), lunch en thee. De dag verdween toen ik een fascinerend feit opnam en huiverde en de ene na de andere legende induceerde. En tijdens het navigeren van de ene sleutellocatie naar de andere in zijn zeer comfortabele luxe minibus, leidde Graeme me geleidelijk van de gezellige dorpjes aan de rand van Dartmoor naar zijn dreigende intimiderende hoogten (hier afgebeeld) en zijn geheime hart van duisternis.

Volgende: Het verhaal gaat verder in een mooie marktstad

Het verhaal gaat verder in een mooie marktstad

In zijn latere jaren verhuisde Baskerville zijn rijtuig en zijn opstalbedrijf naar het kleurrijke marktstadje Ashburton. Hier bezoeken we het graf van Henry Baskerville, zien de Methodistenkapel die hij bijwoonde, nemen de charme van de plek naar buiten toe en bezoeken een pub uit de 14e eeuw - met zijn eigen duistere verhaal.

Volgende: The Exeter Inn en Sir Walter Raleigh

De Exeter Inn en Sir Walter Raleigh

De Exeter Inn, gelegen net boven de straat van de Henry Baskerville stallen, dateert uit de 12e eeuw, omstreeks 1130. Het is waarschijnlijk dat Conan Doyle hier stopte tijdens zijn lokale onderzoek naar De jachthond van de Baskervilles, als niet voor een pint dan voor zijn historisch belang. Het was vanuit deze pub, een wirwar van laaggelegen kamers met oude balken, scheve muren en tassen van charme, dat Sir Walter Raleigh in 1603 naar de Tower of London werd gebracht. Hij bleef daar tot 1616, kreeg de vrijheid om een beetje nieuwe avonturen in de wereld, werd toen opnieuw gearresteerd en onthoofd in 1618.

Het leven tijdens zijn eerste 13 jaar in de Toren kon niet slecht zijn geweest. Hij had het gezelschap van zijn vrouw en verwekte daar een zoon terwijl hij daar gevangen zat.

Voordat we verder gaan, stoppen we hier voor een drankje. Als u denkt dat u te vroeg bent voor een biertje, serveert deze pub u koffie of thee en ook pubs.

Volgende: In Buckfastleigh - Een geruïneerde kerk en een kwaadaardige erfenis

In Buckfastleigh - A Ruined Church and a Evil Legacy

We naderen de Holy Trinity Church, Buckfastleigh, langs een rustige weg, aan beide kanten ingesloten door hoge, ondoordringbare heggen. Smeedijzeren poorten openen naar het grootste kerkhof dat we tot nu toe hebben gezien. Maar geen teken van de kerk. Eindelijk, door de bomen, een uitzicht op de roofless ruïne van een middeleeuwse stenen kerk naar voren komt.

In tegenstelling tot de meeste kerk- en abdijruïnes in het Verenigd Koninkrijk die werden vernietigd en geplunderd op bevel van Henry VIII, was dit 13de-eeuwse gebouw het slachtoffer van meerdere brandstichtingen in recentere tijden. Het werd voor het eerst in lichterlaaie gezet in 1849 en vervolgens zo recent als 1992. Daarna probeerde de lokale overheid enkele werken om de kerktoren te beveiligen, maar ook deze werden vernield.

Waarom zou in deze stille stad in Devonshire zoveel verwoesting worden opgehoopt op een kleine plaatselijke kerk, net als veel andere kerken in de omgeving? En daarin schuilt een verhaal. Want een vreemd uitziend graf, net buiten de kerk geplaatst, bevat de overblijfselen van de man die bekend staat als de kwaadaardige schildknaap Richard Cabel (of Cabell) III, de historische bron en inspiratie voor Arthur Conan Doyle's Hound of the Baskervilles.

Volgende: De laatste rustplaats van een monster?

Is dit de laatste rustplaats van een monster?

Schildknaap Richard Cabel III, die stierf in 1677, was een man met een slechte reputatie. Er zijn tientallen legendes over hem en zijn slechte daden. Naar verluidt had hij zijn ziel verkocht aan de duivel, om zwarte magie te beoefenen en om door Dartmoor te reizen in gezelschap van kwaadaardige honden. Er zijn zelfs verhalen over dat hij zijn honden gebruikt om dorpsjonkvrouwen te achtervolgen en meer dan wild (huivering) te jagen.

Sommigen zeggen dat hij zijn trouweloze vrouw heeft gedood (hoewel anderen volhouden dat ze hem 14 jaar hebben overleefd), anderen dat hij haar achtervolgde over de heide en haar wreed sloeg tot haar trouwe hond hem aanviel en zijn keel doorboorde.

Voordat hij stierf, verschenen spookachtige, gloeiende honden op de hei en rond zijn huis, Brooke Manor. De jachtluipaarden zouden zijn tombe omsingeld hebben. Mensen zeggen dat hun gehuil op de verjaardag van zijn dood nog steeds te horen is.

Wat de waarheid van zijn goddeloosheid, zijn boze geest en de honden van de hel ook was, hij had zo'n hekel aan de lokale bevolking dat ze zijn tombe verzegelden met een zwaar stenen deksel om te voorkomen dat hij in de nacht op zou gaan en ronddwalen.

Het kioskvormige graf dat rond het graf is gebouwd, is bedoeld om satanisten en beoefenaars van de donkere kunsten te ontmoedigen om zijn ziel te bevrijden om zijn pact te vervullen en zich bij de duivel aan te sluiten. Je kunt naar binnen kijken door een ijzeren rooster aan de kant van de tombe die naar de kerk kijkt. De andere kant is afgesloten met een afgesloten houten deur. Om een ​​of andere reden moet dit voorkomen dat de familie van de duivel binnentreedt.

En ze zeggen dat als je met de klok mee rond het graf loopt (of tegen de klok in - afhankelijk van wie het verhaal vertelt) en dan je vinger door het rooster (of het sleutelgat van de houten deur - opnieuw, andere teller - ander verhaal) steekt , het zal geknabbeld worden door de duivel en / of de gevangengenomen ziel van Richard Cabel.

Geloof wat je wil, het valt niet te ontkennen dat dit een grimmige en spookachtige plaats is.

Een kwaadaardig volgen

Door de jaren heen hebben de man en zijn reputatie een aanhang van Satanisten en fans van zwarte magie gestimuleerd. Het is waarschijnlijk dat ze verantwoordelijk waren voor de brandstichtingen op de kerk en voor de ruige hekserij-symbolen achter het altaar.

Zoveel gelijkenissen verbinden de legendes van Squire Richard Cabel en het verhaal van Hugo Baskerville in het verhaal van Conan Doyle dat het onmogelijk is om het niet als de duistere bron in het hart van de Hound of the Baskervilles te beschouwen.

Volgende: The Devil Hath Power …

"De duivel heeft het vermogen om een ​​aangename vorm aan te nemen"

Shakespeare heeft de woorden misschien in Hamlets mond gestopt, maar volksverhalen over de kracht van de duivel om zijn identiteit achter een lieflijk lachend gezicht te verbergen, zijn zo oud als de tijd.

Hetzelfde kan gezegd worden over Dartmoor. Op een zonnige dag beklim je de helling van een heuvel en zijn de uitzichten prachtig. Schapen en koeien grazen over ogenschijnlijk open, glooiende weiden. Op de weg moeten chauffeurs plaats maken voor meanderende koeien en wandelende schapen.

Maar vergis je niet, dit is een gevaarlijke plaats voor de onoplettenden en de onvoorbereiden. De enorme open ruimte (Dartmoor beslaat meer dan 300 vierkante mijl) heeft weinig gemakkelijk te herkennen oriëntatiepunten voor bezoekers die voor het eerst te voet gaan. Desoriënterende nevels kunnen eroverheen rollen met weinig waarschuwing en als het regent (wat vaak is - maar liefst 80 centimeter neerslag per jaar), is er bijna geen onderdak.

Het gevaar van struikelen in een verborgen moeras en diep zinkende taille (of erger) in de koude, natte massa van modder en verwarde wortels is waarschijnlijk overdreven, maar het kan gebeuren. En om nog een golf van verborgen gevaar toe te voegen, onderhoudt het ministerie van Defensie drie live schietbanen op North Dartmoor. Ze zijn allemaal open voor het publiek wanneer er niet wordt gefotografeerd, dus je moet op de hoogte zijn van planningen en borden. Ze gebruiken delen van Dartmoor als schietbaan sinds de jaren 1800, dus laat je niet verleiden willekeurige stukken metaal op te rapen die je misschien tegenkomt.

De officiële website van Visit Dartmoor heeft veel goed advies over wandelen en fietsen in de omgeving. Er is ook een zeer nuttige downloadbare pdf, Walking on Dartmoor, met veiligheidsinformatie en lijsten met paden voor alle niveaus.

De geesten van het verleden

Het is moeilijk om je een leven voor te stellen in deze eenzame en onherbergzame plaats. Maar Dartmoor is bezaaid met de overblijfselen van minstens 5000 hutten in de Bronstijd. Het was ooit bedekt met glooiende bossen en akkerland. Vanaf hoge punten zijn nog steeds de contouren van oude boerderijen te zien, bijna gegraveerd op de hei. Er zijn ook honderden mysterieuze, kleine staande stenen en oude grensmarkeringen.

Vanaf het midden van de 18e tot aan het begin van de 20e eeuw werd tin diep uit de heide gehaald en met water gevulde putten zijn een van de gevaren die op de heide te vermijden zijn. Als je smalle, ondiepe valleien tegenkomt, ingesloten tussen steile oevers bedekt met mos bedekte stenen, heb je waarschijnlijk sporen gevonden van streaming, een oude methode om tin te extraheren. In de pre-Romeinse tijd werd water naar kanalen geleid. Arbeiders hebben het erts gezeefd en gesorteerd op vrijwel dezelfde manier als goudzoekers naar goud zoeken, waarbij de buit de steile oevers vormt.

Volgende: The Man-Eating Mire

The Man-Eating Mire

Fox Tor Mire was de inspiratie voor de mensetende Grimpen Mire van Arthur Conan Doyle, het spookhuis van de duivelse zwarte hond in De jachthond van de Baskervilles. De reputatie van het zuigen van de onoplettende in 20-voet diepten van rottend, veenvorming vegetatie is waarschijnlijk overdreven (en er is een solide pad overheen), maar deze intimiderende land en waterscape is niet een plek om te wagen in nat weer. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom het de auteur heeft geïnspireerd.

Het gevaar voor de niet-ingewijden is dat wat eruitziet als een hectare droge vegetatie, eigenlijk de bovenste laag van een deken moeras is. Het bestaat uit veenmos dat water als een spons kan vasthouden. Als je een relatief stevig gebied vindt en erop springt, kan de grond als een spons wiebelen.

Meer informatie over de behoefte om te weten voor wandelaars over Britse veengebieden.

Onderliggend aan het slijk is massief graniet - in feite Dartmoor is het grootste gebied van graniet in het Verenigd Koninkrijk. In de hoogveenmoerassen vullen rottende bladeren en mos de laagste gebieden waardoor water wordt opgenomen dat niet door het graniet kan wegvloeien. Uiteindelijk wordt deze plantaardige materie samengeperst tot veen, waardoor het gevaarlijke, vuile maar soms onzichtbare veen wordt gevormd.

Volgende: On Tour in Baskerville Country

On Tour in Baskerville Country

We toerde Hound of the Baskerville met Unique Devon Tours. Gerund door de vriendelijke en deskundige Alex Graeme, biedt het bedrijf een reeks privétours van één tot veertien dagen aan voor maximaal zes personen. Andere populaire touropties zijn een Agatha Christie daguitstap, familiegeschiedenis en genealogietours, excursies met fossielen en rondleidingen door wijngaarden.

Comfortabel transport is inbegrepen en rondleidingen worden op maat gemaakt naar uw eigen interesses en fysieke vereisten. Naast onze koffie in de ochtend in de Exeter Inn, zijn we gestopt voor de lunch in de ongelooflijk sfeervolle Rugglestone Inn, een monumentaal huisje, omgebouwd tot een herberg in 1832. Later zijn we gestopt voor een kopje thee bij mijn favoriete hondvriendelijke hotel, Prince Hal.

Tijdens een bezoek aan Devon, verbleven we in Orestone Manor, een landhuis hotel met lekker eten, een prachtig uitzicht op Torbay en interessante historische verbindingen. Bekijk volgende maand een recensie.

Essentiële feiten:

• Unieke Devon-tochten - privétours op maat voor maximaal 6 personen in een minivan met airconditioning.
• Looptijd - Selectie van tochten van één tot 14 dagen.
• Kosten - Verwacht ongeveer £ 280 te betalen voor de gids- en vervoersdiensten van een eendaagse tour. Eten en drinken zijn op eigen kosten, rechtstreeks te betalen aan de restaurants en pubs.
• Contact: Alex Graemeper e-mail of telefoon +44 (0) 1803 812 566 of mobiel +44 (0)7585 928 070
• Bezoek hun website voor meer tourinformatie.

_{Zoals gebruikelijk in de reisindustrie, werd de schrijver voorzien van gratis diensten voor evaluatiedoeleinden. Hoewel het deze beoordeling niet heeft beïnvloed, gelooft TripSavvy.com dat alle potentiële belangenconflicten volledig openbaar moeten worden gemaakt. Zie ons ethisch beleid voor meer informatie.}