Inhoudsopgave:
The Beast verschijnt vaak op de top-10 lijsten van coasterfans. Het is ook een van 's werelds beroemdste houten achtbanen. Heck, merkte op dat de verlichte auteur R.L. Stine er zelfs een boek over schreef. Maar we denken dat The Beast at Kings Island de meest overrated achtbaan op aarde is. Dit is waarom.
- Type achtbaan: Houten terrein
- Hoogte: 110 voet
- Eerste druppel: 135 voet
- Tweede daling van de liftheuvel: 141 voet
- Topsnelheid: 65 mph
- The Beast is een van de top 10 snelste houten achtbanen.
- Baanlengte: 7359 voet
- Hoogte vereiste: 48 inches
- Rijtijd: 4:10 minuten (de langste houten achtbaan ter wereld)
- Beoordeeld in 2009
The Beast is De-Clawed geweest
Ooit verdiende The Beast ooit zijn legendarische status. Debuteerde in 1979 en bevatte een aantal innovatieve en unieke elementen. Op 7.359 voet, het houdt nog steeds het record voor 's werelds langste houten coaster. En zijn dubbele liftheuvels onderscheiden het zeker van het achtbaanpak. De tweede liftheuvel stuurt de renners van The Beast naar een 540-graden helix, grotendeels in het donker. Begraven diep in het bos van Mason, Ohio, begeeft het terrein achtbaan zich langs de uitgestrekte, met bomen omzoomde weg verborgen voor de Kings Island halverwege.
Met wat TLC zou de achtbaan waarschijnlijk in staat zijn om een wilde en wollige rit af te leveren. Het leger van vurige supporters lijkt erop te wijzen dat het ooit precies dat deed - en waarschijnlijk al vele jaren. Maar ergens onderweg (we reden in 2009 op de achtbaan), kerde Kings Island The Beast uit door trimremmen te installeren.
In plaats van de coaster-treinen tot stilstand te brengen, zijn trimremmen ontworpen om ze te vertragen. Parken gebruiken ze vaak tijdens de rit om slijtage te verminderen en daardoor geld te besparen op onderhoud. Met 7.359 voet spoor heeft The Beast genoeg te behouden. En het heeft nu veel trimremmen.
Het is een van een kleine groep thrillmachines die op de rem gaat bij de eerste druppel. In plaats van de onbeheerste highspeed-release die de meeste onderzetters aanbieden, grijpt The Beast in tijdens de eerste 135 voet drop. Dat is voor ons onvergeeflijk en zet een teleurstellende toon aan het begin van de rit.
Het beest is getrimd
Trim-remmen zuigen ook het plezier uit de daling van 141 voet na de tweede liftheuvel. En de beestachtige remmen snijden de snelheid ook op een aantal andere punten. De trimremmen dragen waarschijnlijk bij aan een andere vernietigende eigenaardigheid: The Beast heeft vrijwel geen airtime. Voor een houten achtbaan die meer dan vier minuten duurt, is dat gek - en bijna onbegrijpelijk.
Vrij zwevende, vlinders-in-je-maag negatieve Gs, samen met meer gewelddadige uitwerpsel lucht, zijn synoniem met houten achtbanen. Maar passagiers aan boord van het Beest verlaten nooit hun zitplaatsen (tenminste toen we er reden). Zonder zendtijd en met trimremmen die zijn versnelling en snelheid ondermijnen, is The Beast minder een achtbaan en meer een gammele rit door het bos.
Als je op zoek bent naar een meer klassieke houten achtbaan met veel zendtijd, ga dan naar The Racer op Kings Island. Als je op zoek bent naar een moderne houten achtbaan die vol zendtijd is geladen, kijk dan eens naar de Mystic Timbers van het park. Voor een echt transcendente ritervaring, spring op de hypercoaster, Diamondback. Je gelooft de float-airtime die het levert niet.
Dat wil niet zeggen dat The Beast geen verlossende waarde heeft. Na de tweede liftheuvel kan de revolutie van een halve helix in gevaar komen door de trimremmen, maar het blijft leuk. Een houten luifel creëert een tunnel die het grootste deel van de lange en bochtige helix omhult voor een gedesoriënteerde, lichtgevende reis naar het hol van de naamgenoot Beast. En hoe vreemd het ook mag zijn om op de stoel van een coaster te blijven zitten, het is toch een rush om met relatief hoge snelheden door het bos te slingeren.
Er is ook een voelbaar gevoel van nostalgie rond The Beast. In plaats van spanning op te bouwen, is het goedkope, 'spannende' uitkijken-voor-het-beest! muziek spelen terwijl de trein de eerste liftheuvel beklimt, genereert meer van een wetende gniffel. Het metaal-op-metaal gekrijs en de funky geur van het vet dat wordt gebruikt om de rit te smeren, bieden extra zintuiglijke links naar zijn gloriedagen.
Mensen komen nog steeds massaal naar de populaire rit. Ze willen ervan houden. (Heck, we wilden er dol op zijn.) En sommigen ongetwijfeld. Maar de anemische ervaring die passagiers vandaag krijgen, kan niet zijn wat de befaamde coasterbouwer Charlie Dinn in gedachten had toen hij The Beast lanceerde tijdens het Carter-voorzitterschap. Misschien moet Kings Island een grote onderhoudsbeurt overwegen. Door nieuwe treinen toe te voegen, wat re-tracking uit te voeren en de trimremmen te dumpen, wedden we dat dit beest weer kan brullen.
